Rafał Stec, Pekin
2008-08-22, ostatnia aktualizacja 2008-08-22 21:28
Fot. Koji Sasahara AP Siatkarze USA wciąż największą sensacją sezonu. Pokonali Rosję 3:2 i po 20 latach znów zagrają w olimpijskim finale. Złota będzie broniła Brazylia, która wygrała z Włochami 3:1
ZOBACZ TAKŻE
- Włoszczowska: Mama przepowiedziała mi medal (23-08-08, 08:34)
- Magister inżynier Maja Włoszczowska (23-08-08, 07:33)
- Beckham weźmie udział w przekazaniu olimpijskiej flagi (22-08-08, 20:55)
- Lozano: Chcę dalej pracować z tą kadrą (22-08-08, 08:13)
- Talent siatkarzy eksplodował tylko raz, ale na medal wciąż będziemy liczyć (22-08-08, 00:05)
- Drzyzga: Stelmach to dobry kandydat na trenera (21-08-08, 20:27)
- Przedpełski: Życzyłbym sobie trenera z Polski (21-08-08, 16:37)
- Koniec z trenerami z zagranicy. Stelmach za Lozano, Świderek za Bonittę (20-08-08, 22:41)
SERWISY
Aleksiej Werbow nie sięgnął po raz ostatni spadającej tego dnia na boisko piłki, uklęknął, położył twarz na ziemi i kilka minut jej nie podnosił. Jego kolegom pociekły łzy. To był widok prawie surrealistyczny - płakały ponad dwumetrowe siatkarskie wielkoludy, płakali trenerzy, płakali dziennikarze. Chińscy kibice też posmutnieli. Oni wszystkimi przeszło 12 tysiącami gardeł dopingowali Rosjan.
Siatkarze Władimira Alekny przyjechali na igrzyska, by je wygrać. Jak zwykle, cały świat od zawsze im wmawia, że graczy o pokaźniejszym potencjale nie ma nigdzie, może poza Brazylią. Jak Polacy zawsze celują w medal, tak oni w złoto. Od 15 lat bez skutku, choć imponujące sylwetki gwiazd ich reprezentacji podziwiają wszyscy.
Na mistrzostwo olimpijskie czekają od 1980 roku. Na mistrzostwo świata od 1982 roku. Na marne mistrzostwo Europy od 1991 roku. Ubiegłej jesieni przegrali je nawet u siebie w Moskwie, w finale dając się ograć w gruncie rzeczy przeciętnym Hiszpanom. Zawsze grają szokująco nierówno, wpadając w dołki tak głębokie, jak wysoko wzlatują nad siatkę. Gdy przeciwnik stawia im długo twardy opór, pękają. Tracą głowy, siatkówkę sprowadzają do potwornie walenia w piłkę.
Dziś nie stracili. Trafili po prostu na fenomenalnie dysponowanych rywali, którzy w połowie lipca wspięli się na szczyt i od tamtej pory z niego nie schodzą. Im bardziej im nie idzie, tym stają się przez swoją determinację i poświęcenie groźniejsi. Wczoraj rywale obejmowali kilkupunktowe prowadzenie w każdym secie! A jednak Amerykanie wygrali dziesiąty mecz z rzędu. I pierwszy o stawkę z Rosjanami od 15 lat.
- Wiedzieliśmy, że się rozpędzą i ruszą na nas. Powtarzaliśmy sobie: "Jest dobrze, trzeba tylko razem". I przetrwaliśmy sztorm - opowiadał amerykański libero Richard Lambourne o pogoni Rosjan, którzy oddali dwa pierwsze sety. A potem przeżyli koszmar znany nam z ćwierćfinału Polaków z Włochami. Podnieśli się, wyrównali, stanęli do tie-breaka. Przegrali minimalnie, po kończących bój blokach Davida Lee.
Lambourne trochę przesadził. To jego koledzy zgotowali rywalom istną nawałnicę. Clayton Stanley atakował niespecjalnie, ale rehabilitował się w polu zagrywki, serwując z mocą dotąd na pekińskich igrzyskach niewidzianą. Nadawał piłkę prędkość 118 km/h, miał siedem asów. Rosjanie razem wzięci uciułali cztery, choć słyną z tego, że piłki do gry nie wprowadzają, lecz ją wstrzeliwują. A jeśli nie potrafi się wymusić na przeciwniku wystarczająco niedokładnego przyjęcia, to 36-letniemu Lloyowi Ballowi przeciwstawić się nie sposób. Amerykański rozgrywający zalicza swoje czwarte igrzyska, po meczu mówił uszczęśliwiony, że marzył o finale, odkąd skończył cztery lata.
Kilka godzin później Włosi popełnili błąd, za który słono zapłaciło w ostatnich latach wiele drużyn. Zbyt śmiało rozpoczęli mecz z Brazylią. Alberto Cisolla długo nie chciał zejść z pola zagrywki, objęli prowadzenie 9:2, utrzymali je do końca seta. "Canarinhos" się wściekli. Dyskutowali ze sobą wszystkimi kończynami, na boisku jeden popędzał drugiego, by wybijać się nad siatkę żwawiej i zbijać dynamiczniej, podczas przerw miotała nimi burza mózgów, trener Bernardo Rezende w swoim stylu komenderował graczami, jakby rzucał piorunami. Od drugiej partii panowali już na boisku absolutnie, z czasem zaczęli im pomagać Włosi, którzy popełnili aż 33 błędy.
Finał zapowiada się pasjonująco, bo Amerykanie narazili się Brazylijczykom poważniej. Pokonali ich miesiąc temu w Rio de Janeiro, w półfinale Ligi Światowej, by dzień później zdobyć trofeum. Przez nich "Canarinhos" nie wygrali pierwszego turnieju od sześciu lat i fachowcy ośmielili się stawiać prognozy niemal obrazoburcze - że mistrzowie olimpijscy nie obronią złota i siatkarska drużyna wszech czasów przestanie istnieć.
Dziś głosy o końcu epoki ucichły, Brazylijczycy znów są faworytami, ale Amerykanie, natchnieni niezwykłym duchem zespołowości i dodatkowo zjednoczeni tragedią trenera Hugha McCutcheona (zabójstwo teścia), wysłuchują tez o przewadze rywala przed niemal każdym meczem. A potem grają tak naelektryzowani - to ich terminologia - że nowozelandzki szkoleniowiec musi po ostatnią piłkę ciężko pracować, by ich choć trochę uspokoić. Przez ostatni miesiąc pobili wszystkich, co do jednego, siatkarskich potentatów - od Polski i Serbii, przez Bułgarię i Włochy, po Rosję i Brazylię.
