Z Mają Włoszczowską, srebrną medalistką igrzysk w Pekinie w kolarstwie górskim - specjalnie dla Onet.pl - rozmawia Mariola Szczyrba
link
link
To bez wątpienia jedna z najładniejszych kobiet w polskim sporcie i jedna z najbardziej utytułowanych. Jako matematyk z wykształcenia wierzy, że 2 plus 2 zawsze jest 4, ale ufa też przepowiedniom. Szczególnie, jeśli ktoś wywróży jej olimpijski medal.
Podobno masz dwóch chłopaków – rower górski i rower szosowy? Na innych nie masz czasu?Przygotowania do igrzysk to prawdziwe koszary. Ale z tym brakiem czasu to tak naprawdę wymówka. Jak trafię na odpowiednią osobę, to znajdzie się czas na wszystko. Zresztą im więcej rzeczy mam na głowie, tym lepiej potrafię się zorganizować.
 |  | |
| |
Trenujesz bardzo trudną dyscyplinę, wciąż chyba jednak kojarzącą się z męskim sportem. Kolarstwo górskie jest też dla kobiet?
Ja jestem tego przykładem. Mam nadzieję, że moje sukcesy wpłyną na popularność tego sportu. Kolarstwo górskie faktycznie jest ciężką dyscypliną. Zdarzają się upadki, pęknięte żebra, czasem brodzi się w błocie z umazaną twarzą. Ale nie uważam, żeby to w jakimś stopniu odbierało mi kobiecość. Poza tym podobno my - kobiety jesteśmy bardziej wytrzymałe od mężczyzn i bardziej odporne na ból.
Nie masz czasami dość tego roweru? W ciągu ostatnich czterech lat 1,5 razy objechałaś Ziemię...
Bywają takie chwile. Czasem po prostu trzeba odstawić rower na jakiś czas, żeby znów nabrać na niego ochoty. Ale lubię też sobie pojeździć na luzie, dla przyjemności. Biorę mapę, wymyślam trasę, jadę przed siebie, podziwiam widoki w górach. Czysta przyjemność, żadnego napinania.
Jak się czujesz, kiedy "odcinają ci prąd"?
To takie nasze kolarskie powiedzenie. "Odcięcie prądu" zdarza się najczęściej podczas wyścigu. Do pokonania mam na przykład siedem okrążeń, przez pięć idzie mi dobrze, a potem nagle trach i nie mam siły jechać dalej. Brakuje "paliwa", czuję, jakby ktoś wyciągnął wtyczkę z mojego organizmu, a ja jadę dosłownie "na rzęsach". Zwykle dzieje się to na skutek odwodnienia albo nieodpowiedniego przygotowania do startu. Zazwyczaj jednak wystarczy zjeść trochę energetycznego żelu, który podają nam podczas wyścigu i człowiek odzyskuje siły.
A co robisz, kiedy zabraknie ci "paliwa" w górach, na samotnym treningu?
To się każdemu może zdarzyć, na przykład z powodu przeszarżowania. Wtedy zazwyczaj siadam, piję coś, jem, a kiedy to nie pomaga, dzwonię po pierwszą pomoc (śmiech).
Czyli po kogo?
Czyli po naszego trenera albo po masażystę. Gdy trenuję w domu, czyli w Jeleniej Górze, dzwonię po brata. Na niego zawsze mogę liczyć.
Na olimpijski medal w Pekinie pracowałaś sześć lat. Miałaś chwile załamania?
No jasne, że tak. Nie jestem przecież ze stali. Najgorszy był 2002 rok, kiedy przechodziłam z juniorów do seniorów. To był dla mnie skok na dużo głębszą wodę. Miałam kiepski sezon, cały czas nękały mnie jakieś infekcje, poza tym zdawałam maturę, a potem rozpoczęłam studia na bardzo trudnym kierunku (matematyka stosowana na Politechnice Wrocławskiej - red.) i miałam w związku z tym sporo nauki. Szczerze mówiąc, nie myślałam wtedy jeszcze, że będę uprawiać kolarstwo zawodowo. Nie sądziłam, że zajadę, czy też raczej zajadę w tej dyscyplinie tak daleko.
Na szczęście w 2003 roku nastąpił przełom. Przeszłam do grupy świetnego trenera Andrzeja Piątka i na efekty naszej pracy nie trzeba było długo czekać. Wspólnie z dwiema moimi koleżankami z teamu zdobyłyśmy kwalifikacje na olimpiadę w Atenach. Zostałam też pierwszą historyczną mistrzynią świata w maratonie rowerowym.
Podobno jesteś niecierpliwa, a jednak się nie poddałaś.
Ta moja niecierpliwość najczęściej objawia się w codziennym życiu. Kiedy na przykład ktoś spóźni się na umówione spotkanie, a ja mam mnóstwo rzeczy zaplanowanych na ten dzień i czekając, tylko tracę czas. Wtedy zdarza mi się wpaść w furię. W sporcie aż tak mnie nie ponosi. Staram się do tego podchodzić profesjonalnie, jak do pracy. Oczywiście zdarza mi się od czasu do czasu poprzeklinać trochę pod nosem, kiedy mam słabą formę na wyścigu, ale do porażek podchodzę na spokojnie. Analizuję je z trenerem i po prostu staram się wyeliminować błędy. Na przykład przed olimpiadą w Pekinie dużo pracowałam nad głową.
To znaczy?
Wiedziałam, że mój sukces w dużej mierze zależy od psychiki. Musisz wierzyć w swoje siły, mimo że na przykład odnawia ci się kontuzja, a mistrzostwa zbliżają się wielkimi krokami. Do psychologów, z którymi pracowaliśmy w naszym zespole, jakoś nie mogłam się przekonać, więc sama musiałam nad sobą popracować. I ze spokojem podchodzić do każdego kolejnego startu. To zaowocowało.
Często wspominasz, że sportem zaraziła cię mama. To ona namawiała cię do jazdy na rowerze, wycieczek po górach… A tata?
Rodzice rozwiedli się, kiedy miałam 6 lat. Tata poznał mamę na studiach ekonomicznych w Jeleniej Górze. On też jest człowiekiem bardzo energicznym. Wziął nawet z mamą udział w wyprawie na Annapurnę.
To mama przepowiedziała ci srebro na olimpiadzie w Pekinie. Wierzyłaś jej?
Dzień przed startem mama przysłała mi SMS-a, że u Bozi wszystko załatwione – będzie srebro. Sama też mocno wierzyłam w swój sukces, chociaż nie mówiłam o tym głośno, bo nie chciałam rzucać słów na wiatr. Potem okazało się, że były nawet szanse na złoto, gdyby w pewnym momencie jadąca przede mną Hiszpanka – Margerita Fullana się nie przewróciła. Na trasie było bardzo wąsko i kilka zawodniczek, w tym między innymi ja, nie miałyśmy szans jej wyminąć. W tym czasie uciekła nam Sabine Spitz, która ostatecznie wywalczyła olimpijskie złoto. Trochę szkoda, ale widocznie tak musiało być.
Co czułaś, stojąc na olimpijskim podium?
Z jednej strony ogromną radość, że spełniły się moje marzenia. Z drugiej – niedowierzanie, że to właśnie ja stoję na tym podium. Poczułam też wielką ulgę, że ta nasza sześcioletnia praca nie poszła na marne. Bo przecież na mój sukces pracował cały team, nie tylko ja. Trzeba też dodać, że ten medal był bardzo potrzebny całej naszej dyscyplinie. Kolarstwo w ostatnich czasach trochę straciło na popularności.
Czy to prawda, że chciałaś pojechać do Pekinu z ogoloną głową, w ramach protestu w obronie Tybetu?
Powiedziałam tak w żartach, kiedy dziennikarze pytali nas przed olimpiadą, w jaki sposób będziemy protestować w Chinach. Szymek Kołecki ogolił głowę, ale u kobiety nie wyglądałoby to dobrze. Jestem za Tybetem, ale uważam, że igrzyska nie są odpowiednim miejscem na załatwianie politycznych problemów. Nie można wymagać od sportowców, by na najważniejszej imprezie ich życia ryzykowali wszystko dla ratowania świata, co zresztą i tak pewnie by nie pomogło.
Matematyka, którą studiowałaś we Wrocławiu, w jakiś sposób przydaje ci się w sporcie?
W pewnym sensie na pewno tak. Pomaga logiczne myślenie. Jestem bardzo konkretną osobą, plan ułożony przez mojego trenera, realizuję w stu procentach. Nie filozofuję, nie kombinuję, bo zawsze wiem, że 2 plus 2 jest 4. I że na końcu mojej pracy pojawią się efekty. Nie obliczam jednak swoich szans na medal z matematyczną precyzją. Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa - wszystko jest możliwe.
A masz smykałkę do interesów?
Jestem z wykształcenia matematykiem, więc w ogóle potrafię liczyć. W biznesie męczy mnie tylko papierkowa robota, a bez tego ani rusz. Z drugiej strony pewnie można się przyzwyczaić. W każdym razie w przyszłości niczego nie wykluczam. Może tak jak moja mama zajmę się biznesem. Albo zostanę dziennikarką sportową, tak jak na Tour de Pologne.
Na co lubisz wydawać pieniądze?
Na sprzęt sportowy, na przykład na narty biegowe albo zjazdowe. Lubię się też fajnie ubrać. O sportowe stroje dba moja mama, która prowadzi firmę, szyjącą dla kolarzy. Na co dzień jednak sama kupuję sobie ubrania.
Szpilki wchodzą w grę u mistrzyni olimpijskiej?
Podobają mi się, ale ja stawiam przede wszystkim na wygodę. Nie za bardzo też potrafię chodzić na wysokich obcasach. Szpilki ubieram rzadko, na wyjątkowe okazje.
Masz już na swoim koncie olimpijskie srebro. 14 września wygrałaś w Pucharze Świata w Austrii. O czym teraz marzysz?
O wakacjach. Jeszcze nie wiem, gdzie pojadę, ale już nie mogę się doczekać. Mam też już kolejne cele na oku: najpierw zdobycie tęczowej koszulki mistrzostw świata, a potem zdobycie złota na olimpiadzie w Londynie.
