Gdybym ci teraz powiedział, że nie czekałem na wyjście, to bym skłamał. Ale wielkiego ciśnienia też nie miałem, bo nie wiedziałem, co mnie czeka za murami. Czy dostanę zielone światło na początek, czy może przejdę twardy reset i wszystko będę musiał zaczynać od zera – mówi Sławomir Opala, były policjant i pierwowzór serialowego „Pitbulla”, który w więzieniu przesiedział 2,5 roku. W rozmowie z Onetem zapowiada wydanie książki.
Sławomir Opala, fot. Maciej Stankiewicz Foto: Maciej Stankiewicz / Onet Maciej Stańczyk: - Policjant z takim życiorysem jak twój, trafia na trzydzieści miesięcy do więzienia z zarzutem udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Jak było po tamtej stronie muru?
Sławomir Opala: To nie jest miejsce dla normalnych ludzi, tym bardziej dla tych, którzy większość swojego życia spędzili po drugiej stronie barykady. Nigdy nie wiedziałem, z której strony może pojawić się zagrożenie, od kogo. To trochę jak chodzenie z zamkniętymi oczami po polu minowym. Na szczęście w całym tym burdelu, który się zdarzył, ludzie z zakładów karnych zdawali sobie sprawę z tego, czym mój pobyt w więzieniu może się skończyć, czym grozi. I mieli wszystko dobrze poukładane, więc tak naprawdę ciężko nie było. Co nie zmienia faktu, że drugi raz zamknąć się nie dam.
- Obawiasz się, że może być drugi raz?
Ja się nie obawiam, bo nigdy się niczego nie obawiałem. Ja to biorę pod uwagę. Przesiedziałem trzydzieści miesięcy za free. Zdarzyło się raz, może zdarzyć się i drugi, bo niby dlaczego nie? Zawsze taką sytuację brałem pod uwagę, zwłaszcza kiedy byłem bliżej „firmy”. Przecież po zamachu na generała Papałę dwa razy mnie sprawdzali. I nic. Odpuścili, bo wiedzieli, że nic z tą sprawą nie miałem do czynienia. A później przyszedł czas, że przestałem o tym myśleć, pracowałem z dala od policji i wtedy doszło do mojego aresztowania.
- Cios?
Nie, byłem raczej zdezorientowany. Pół roku boksowałem się z myślami, aż sobie to wszystko ułożyłem. Więzienie głowy mi nie zepsuło. Ale powtarzam: drugi raz żywy nie dam się tam zamknąć.
- Dobrowolnie poddałeś się karze. Bałeś się procesu?
Niczego się nie bałem. To była czysta kalkulacja. Kiedy zdecydowałem się na samoukaranie, miałem już rok spędzony w areszcie śledczym. Zacząłem liczyć, co bardziej się opłaca. Czy iść na wojnę z prokuraturą i nawet przez dziesięć lat chodzić po sądach, czy wziąć na klatę to, co jest i wyskoczyć na połowę kary – czyli w sumie po piętnastu miesiącach odsiadki. Rok już miałem zaliczony w areszcie, zostały trzy miesiące. To tyle, co powisieć na szelkach w kiblu.
- Zamiast walczyć o dobre imię, przyznałeś się do winy?
Nigdy nie przyznałem się do winy, gdyż nie miałem do czego się przyznawać. Poddałem się jedynie samoukaraniu, czyli przyjąłem uzgodnioną wysokość wyroku z „całym dobrodziejstwem inwentarza”.
- Znów wygrała kalkulacja?
Wystarczy w kogoś rzucić błotem, żeby to błoto na dobre się przykleiło. Właśnie tak było w moim przypadku, bez względu na to, jak cała sprawa by się zakończyła, mleko już się rozlało. I to nie chodzi nawet o wyrok, bo gdyby sąd uznał, że jestem niewinny, to ludzie i tak by powiedzieli – wyślizgał się. Dlatego wziąłem to na plecy, a wyrok uzgodniłem z prokuratorem.
- Odsiedziałeś pełny wyrok – 2,5 roku pozbawienia wolności – choć kalkulowałeś, że więzienie opuścisz po piętnastu miesiącach. Co poszło nie tak? Twój mecenas mówił mi kilka miesięcy temu, że to kwestia dumy?
To nie duma, to znów czysta kalkulacja. W „firmie” byłem operacyjnym, nie miałem do czynienia ze stroną procesową, nie orientowałem się w niuansach. I okazało się, że przy zarzucie zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, o warunkowe zwolnienie można ubiegać się po odbyciu nie połowy, a 3/4 wyroku. Ugrałbym może kilka miesięcy wcześniejszego zwolnienia. Nie opłacało się.
Sławomir Opala, fot. Maciej Stankiewicz Foto: Maciej Stankiewicz / Onet - Dlaczego?
Chodziłbym kilka lat na smyczy kuratora i musiał tłumaczyć się przed jakimś gówniarzem po studiach z każdego swojego kroku, a on by mi jeździł po plecach, bo akurat dziewczyna przyprawiła mu rogi - po co mi to? Wolałem „odpękać” cały wyrok.
- I co teraz?
Mam 47 lat, z wykształcenia jestem psem, do branży nie mogę wrócić. A ze swoim CV nie pójdę przecież ani do pośredniaka, ani nie roześlę go po firmach. Tak naprawdę nie wiedziałem, co mnie czeka za bramą. Czy dostanę zielone światło na początek, czy może przejdę twardy reset i wszystko będę musiał zaczynać od zera. Na szczęście przyjaciele podali pomocną dłoń. Pracuję, wróciłem do normalnego życia, o więzieniu już zapomniałem.
- Da się nadrobić te 2,5 roku?
Miałem fart, że nikt, na kim mi zależy, w tym czasie nie umarł. Z wszystkimi udało mi się zobaczyć, na nikim się nie zawiodłem. Stracony czas można nadrobić.
- Sporo macie chyba do nadrobienia z Martyną, twoją córką. Napisałeś o niej na swoim profilu, że „geny też błądzą”.
Tak, bo nie jest do mnie podobna. Myśli o przyszłości, o której ja nigdy nie myślałem i nigdy już nie będę myślał. Ma inne priorytety niż ja. I bardzo dobrze, że nie jest do mnie podobna. Straciliśmy kontakt, gdy Martyna miała 13 lat, odnowiliśmy go, gdy miała już 18 lat. Oboje chyba musieliśmy dojrzeć, żeby znów ze sobą rozmawiać. Na szczęście moje aresztowanie tego nie zepsuło. Zależy mi na opinii Martyny, na opinii moich bliskich. Reszta jest nieważna.
- A dobre imię? Nie zależy ci na nim?
Do czego jest mi teraz potrzebne dobre imię? Wiem, że siedziałem za darmo i ta wiedza zupełnie mi wystarcza. Napiszę pewnie książkę, ale to będzie wszystko, co mam do powiedzenia na ten temat. Odrzucam propozycje wywiadów, filmów dokumentalnych. Nie chcę odkurzać twarzy, bo anonimowo łatwiej się żyje. Nikogo też na pewno nie będę przekonywał, przed nikim nie zamierzam się tłumaczyć, niczego nie będę wyjaśniał. Nie czuję się skrzywdzony przez system i nie będę go atakował.
- Mówisz, że system cię nie skrzywdził. A ludzie? Masz do kogoś żal?
Nie, niby do kogo? Do tego, co na mnie „drukował”? Ja nie jestem jego zmartwieniem, nie jestem bandytą, nie będę go szukał, z mojej strony nic mu nie grozi. Żal do CBA? Oni przecież tylko wykonywali polecenia prokuratury.
