Gra przedwojennymi akcjami

Piotr Nisztor 17-04-2009, ostatnia aktualizacja 17-04-2009 22:01

Przestępstwo czy złoty interes? ABW sprawdza, czy akcjonariusze reaktywowanych przedwojennych przedsiębiorstw nie usiłują oszukać Skarbu Państwa na miliardy złotych

źródło: Wikipedia

Tak dziś wygląda browar Haberbusch & Schiele, który m.in. sprawdzają śledczy

źródło: Rzeczpospolita

+zobacz więcej

• Operacja „Akcja”

Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego bada dokumentację kilkunastu przedwojennych przedsiębiorstw, które zostały reaktywowane po 1989 r. i dziś domagają się odszkodowań za znacjonalizowany po wojnie majątek – ustaliła "Rzeczpospolita". Sprawa może kosztować Skarb Państwa miliardy złotych, tyle bowiem mogą wynieść roszczenia reaktywowanych spółek.

Funkcjonariusze agencji podejrzewają, że w niektórych przypadkach powoływania na nowo spółek znacjonalizowanych po II wojnie światowej mogło dochodzić do przestępstw. Chodzi o wykorzystywanie do ich reaktywacji akcji, które mają dziś wartość jedynie kolekcjonerską.

Mecenas Roman Nowosielski, ekspert w dziedzinie reprywatyzacji, mówi, że aby proces reaktywacji przebiegał zgodnie z prawem, konieczne jest zgromadzenie 10 procent wszystkich akcji, które przenoszą tzw. prawa akcyjne. Co to oznacza? – Należy się wykazać odpowiednimi dokumentami, np. umową kupna przedwojennych akcji w celach inwestycyjnych, albo udowodnić, że jest się spadkobiercą udziałów danej spółki – tłumaczy Nowosielski. – Papiery kupowane w celach kolekcjonerskich, np. na aukcjach internetowych, nie mogą posłużyć do reaktywacji spółki.

Zaznacza, że zasada ta może jednak stwarzać duże pole do nadużyć.

Aby sprawdzić, skąd pochodzą akcje, na podstawie których reaktywowano kilkanaście przedwojennych spółek, funkcjonariusze ABW w styczniu 2009 r. przeglądali dokumenty znajdujące się w archiwum Ministerstwa Finansów.

Z materiałów, do których dotarła "Rzeczpospolita", wynika, że śledczy sprawdzają m.in. Warszawskie Towarzystwo Fabryki Cukru SA, browar Haberbusch & Schiele oraz Śląskie Zakłady Elektryczne SA. Dokonano również przeszukań u osób związanych z niektórymi spółkami. Podjęte działania mają związek ze śledztwem prowadzonym od ponad roku przez katowicką delegaturę ABW, pod nadzorem prokuratury w Tarnobrzegu, w sprawie podejrzenia usiłowania oszustwa przez osoby działające w imieniu spółki Giesche SA.

Przed II wojną światową było to jedno z największych przedsiębiorstw na Śląsku. Teraz jego nowi akcjonariusze roszczą sobie prawo do gigantycznego majątku obejmującego dziś m.in. jedną trzecią Katowic. – Badane są okoliczności reaktywowania spółki Giesche – ujawnia "Rz" Irena Mazurkiewicz-Kondrat, rzecznik prokuratury w Tarnobrzegu. Nie chce jednak mówić o szczegółach śledztwa ani podać nazw spółek, których dokumentacje sprawdza ABW.

Spółka cywilna a upadłość

Data: 13-03-2009 r.

Spółka cywilna, jako umowa prawa cywilnego między wspólnikami będącymi co do zasady przedsiębiorcami, nie ma zdolności upadłościowej. Polski system prawa odmawia jej statusu przedsiębiorcy. Przedsiębiorcami są jednak jej wspólnicy i oni mają zdolność upadłościową.

Postępowanie upadłościowe

Postępowanie upadłościowe reguluje ustawa - Prawo upadłościowe i naprawcze. Stanowi ona, iż upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Przymiot niewypłacalności rozumiany jest jako nie wykonywanie swoich wymagalnych zobowiązań przez dłużnika. Pomimo istnienia wskazanej niewypłacalności, sąd oddali wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego, gdy majątek

niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Nadto sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie przekracza 3 miesięcy, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10% wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika.

Dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie 2 tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. W razie uchybienia temu terminowi ponosi się odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożenia wniosku w terminie - oczywiście, o ile szkoda powstała.

Wniosek o ogłoszenie upadłości

Wniosek w omawianym przedmiocie należy złożyć do właściwego dla danego

wspólnika sądu gospodarczego – są nimi wydziały sądów rejonowych działające w mieście – siedzibie sądu okręgowego.

Wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zawierać:

1. imię i nazwisko dłużnika, jego nazwę albo firmę, miejsce zamieszkania albo siedzibę
2. oznaczenie miejsca, w którym znajduje się przedsiębiorstwo lub inny majątek dłużnika;
3. wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie;
4. informację, czy dłużnik jest uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz.U. Nr 123 poz. 1351);
5. informację, czy dłużnik jest spółką publiczną
   w rozumieniu przepisów prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi.

Ponadto do wniosku należy dołączyć:

1. aktualny wykaz majątku z szacunkową wyceną jego składników;
2. aktualne sprawozdanie finansowe, a jeżeli na podstawie odrębnych przepisów nie ma obowiązku sporządzania takiego sprawozdania - bilans sporządzony dla celów tego postępowania, na dzień nie późniejszy niż trzydzieści dni przed złożeniem
   wniosku;
3. spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty, a także listę zabezpieczeń
   dokonanych przez wierzycieli na jego majątku wraz z datami ich ustanowienia;
4. oświadczenie o spłatach wierzytelności lub innych długów dokonanych w terminie sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku;
5. spis podmiotów zobowiązanych majątkowo wobec dłużnika wraz z adresami, z określeniem wierzytelności, daty ich powstania i terminów zapłaty;
6. wykaz tytułów egzekucyjnych oraz tytułów wykonawczych przeciwko dłużnikowi;
7. informację o postępowaniach dotyczących ustanowienia na majątku dłużnika hipotek, zastawów, zastawów rejestrowych i zastawów skarbowych oraz innych obciążeń podlegających wpisowi w księdze wieczystej lub w rejestrach, jak również o prowadzonych innych postępowaniach sądowych lub administracyjnych dotyczących majątku dłużnika.

Jeżeli dłużnik wnosi o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu, powinien ponadto dołączyć do wniosku:

1. propozycje układowe wraz z propozycjami finansowania wykonania układu;
2. rachunek przepływów pieniężnych za ostatnie dwanaście miesięcy, jeżeli obowiązany był do prowadzenia dokumentacji umożliwiającej sporządzenie takiego rachunku.

Jeżeli dłużnik nie może dołączyć do wniosku dokumentów, o których mowa wyżej, powinien podać przyczyny ich niedołączenia oraz je uprawdopodobnić.

Wskazane wyżej postępowanie układowe jest jedną z możliwości upadłości. Zawarcie układu oznacza w praktyce zawarcie z wierzycielami umowy co do spłaty wierzytelności. Drugą możliwością jest wystąpienie o upadłość likwidacyjną, której rezultatem jest spieniężenie aktywów dłużnika i spłata wierzycieli z uzyskanych środków.

Masa upadłości

Z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego (dłużnika) staje się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzycieli upadłego. Sam upadły ma obowiązek udzielać informacji i pomocy właściwym organom (syndykowi, bądź zarządcy).

Nie wchodzi do masy upadłości:

1. mienie, które jest wyłączone od egzekucji według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego;
2. wynagrodzenie za pracę upadłego w części niepodlegającej zajęciu;
3. mienie wyłączone uchwałą zgromadzenia wierzycieli;
4. nieściągalne wierzytelności oraz niezbywalne ruchomości wyłączone przez sędziego-komisarza.

Ponadto mienie przeznaczone na pomoc dla pracowników upadłego i ich rodzin, stanowiące zgromadzone na odrębnym rachunku bankowym środki pieniężne zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, tworzonego na podstawie przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wraz z przypadającymi po ogłoszeniu upadłości kwotami

pochodzącymi ze zwrotu udzielonych pożyczek na cele mieszkaniowe, wpłatami odsetek bankowych od środków tego funduszu oraz opłatami pobieranymi od korzystających z usług

i świadczeń socjalnych finansowanych z tego funduszu organizowanych przez upadłego, nie wchodzi w skład masy upadłości. Składniki tego mienia oznaczy sędzia-komisarz.

Należy nadmienić także, iż jeżeli ogłoszono upadłość likwidacyjną, upadły traci zarząd swym majątkiem, który przejmuje syndyk. Jeśli zaś ogłoszono upadłość z możliwością zawarcia układu sąd ustanawia zarządcę, któremu powierza zarząd, sąd może także pozostawić zarząd upadłemu, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że upadły daje rękojmię należytego jego sprawowania, a jego niewypłacalność powstała wskutek wyjątkowychi niezależnych od niego okoliczności. Zarząd własny upadły sprawuje pod nadzorem nadzorcy sądowego. Zob. też: Zakres uprawnień upadłego w stosunku do masy upadłości

Skutki ogłoszenia upadłości względem zobowiązań (zawartych umów, np. najmu, leasingu) upadłego regulowane są zależne od rodzaju upadłości oraz rodzaju zobowiązania. Przeważnie wygasają bądź zostają utrzymane w mocy, a organ egzekucyjny może je w określonych wypadkach wypowiedzieć.

Upadłość a wspólność majątkowa małżeńska

W razie ogłoszenia upadłości jednego z małżonków wspólność ustawowa między małżonkami ustaje z mocy prawa z dniem ogłoszenia upadłości, a majątek wspólny wchodzi do masy upadłości. Podział majątku wspólnego po ogłoszeniu upadłości jednego z małżonków jest wyłączony. Małżonek upadłego może dochodzić w postępowaniu upadłościowym należności z tytułu udziału w majątku wspólnym, zgłaszając tę wierzytelność sędziemu-komisarzowi. Domniemywa się, że majątek wspólny powstały w okresie

prowadzenia przedsiębiorstwa przez upadłego został nabyty ze środków pochodzących z dochodów tego przedsiębiorstwa.

Zob.: Wpływ ogłoszenia upadłości na małżeńskie stosunki majątkowe upadłego

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. 2003 r., Nr 60, poz. 535, ze zm.)

Układ z wierzycielami w postępowaniu układowym - stan prawny aktualny do dnia 30 września 2003 r.

Data: 11-08-2003 r.

Postępowanie układowe jest typem postępowania sądowego, które ma na celu doprowadzenie do zawarcia pomiędzy dłużnikiem i jego wierzycielami układu umożliwiającego wykonanie zobowiązań. Efektem powyższych działań jest zapobieżenie upadłości dłużnika.

W jaki sposób dochodzi do przyjęcia układu?

W przedmiocie układu musi odbyć się głosowanie przeprowadzone na zgromadzeniu wierzycieli. Układ natomiast zostaje przyjęty, gdy wypowie się za nim większość głosujących wierzycieli, mających łącznie nie mniej, niż dwie trzecie części ogólnej sumy wierzytelności, które uprawniają do uczestniczenia w zgromadzeniu.

Powyższa zasada doznaje pewnych modyfikacji w przypadku, gdy dłużnik chce uzyskać zmniejszenie długu ponad czterdzieści procent

. W takiej sytuacji większość wierzycieli głosujących za układem powinna mieć łącznie nie mniej, niż cztery piąte części ogólnej sumy wierzytelności, które uprawniają do uczestniczenia w zgromadzeniu.

Czy w głosowaniu mogą uczestniczyć wszyscy bez wyjątku?

Ustawodawca wyłączył od głosowania nad układem:

• małżonka dłużnika,
• krewnych dłużnika w linii prostej,
• powinowatych dłużnika w linii prostej,
• krewnych dłużnika w linii bocznej do drugiego stopnia włącznie,
• powinowatych dłużnika w linii bocznej do drugiego stopnia włącznie,
• przysposabiającego dłużnika,
• przysposobionego przez dłużnika,
• a gdy dłużnikiem jest spółka wspólnik będący wierzycielem,
• wierzyciele, jeżeli uczestniczą w zgromadzeniu z tytułu wierzytelności, nabytych od wyżej wskazanych osób po dniu, w którym dłużnik wniósł do sądu podanie o otwarcie postępowania układowego.

Może zaistnieć sytuacja, w której układ nie dojdzie do skutku z powodu braku jednej lub obu wymaganych większości, wtedy sędzia - komisarz na wniosek dłużnika może stosownie do okoliczności odroczyć zgromadzenie najdalej na dwa tygodnie. O następnym terminie zgromadzenia sędzia ogłosi na zgromadzeniu. W takim przypadku oddany poprzednio głos wierzyciela, który nie stawił się na zgromadzeniu, zachowuje moc przy obliczaniu wyników głosowania, a uchwała wierzycieli, zapadła w nowym terminie, jest ostateczna.

Jak toczy się postępowanie układu po zawarciu układu?

W sytuacji, gdy układ został już zawarty, wierzyciele mogą jeszcze ewentualnie postanowić (taką samą większością, jaką układ przyjęli), czy należy wyznaczyć kuratora. Celem działalności takiego kuratora celem byłby nadzór nad wykonaniem układu. Wierzyciele powinni także wskazać osoby, spośród których kurator ma być wyznaczony.

Kolejnym krokiem jest wciągnięcie do protokołu osnowy układu, w którym należy wymienić wierzycieli, głosujących ustnie bądź na piśmie za układem i przeciwko układowi. Następnie protokół powinien zostać podpisany przez sędziego – komisarza i protokolanta.

Już na tym samym zgromadzeniu, na którym przyjęto układ sędzia - komisarz zawiadamia wierzycieli i dłużnika o terminie, w którym sąd rozpozna układ. Rozpoznanie układu natomiast odbywa się na rozprawie, po przeprowadzeniu której sąd zatwierdza bądź odmawia zatwierdzenia układu.

Czy i kiedy omowa zatwierdzenia układu jest obligatoryjna?

Ustawodawca wskazuje, iż sąd odmawia zatwierdzenia układu:

• jeżeli układ był niedopuszczalny w myśl przepisów prawa układowego,
• jeżeli zwołanie zgromadzenia wierzycieli lub głosowanie odbyło się wbrew przepisom prawa układowego, o ile uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik głosowania,
• jeżeli układ sprzeciwia się dobrym obyczajom lub porządkowi publicznemu
  ,
• jeżeli zatwierdzeniu układu dotyczącego przedsiębiorstwa państwowego sprzeciwi się organ założycielski lub organ reprezentujący Skarb Państwa.

Ustawodawca przewidział także przyczyny, które mogą, ale nie muszą być przyczynami odmowy zatwierdzenia układu:

• jeżeli warunki układu są zbyt krzywdzące dla wierzycieli, którzy głosowali przeciwko układowi,
• jeżeli dłużnik po otwarciu postępowania układowego dopuścił się w zarządzaniu lub rozrządzaniu swoim majątkiem
  czynów, wyrządzających wierzycielom szkodę.

Jakie skutki wywołuje przyjęty układ?

Po pierwsze należy zaznaczyć, iż układ obowiązuje wszystkich wierzycieli, nie wyłączając tych, których wierzytelności podlegały wciągnięciu na listę, lecz nie były wciągnięte. Innym ważnym skutkiem jest to, iż wyciąg z listy wierzytelności łącznie z wypisem prawomocnego postanowienia, zatwierdzającego układ, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko dłużnikowi. Jest również tytułem egzekucyjnym przeciwko temu, kto dał zabezpieczenie wykonania układu, jeżeli złożony został w sądzie dokument, stwierdzający danie zabezpieczenia. Nie dotyczy to wierzytelności, zaprzeczonych przez dłużnika.

Bardzo ważny skutek to to, że po uprawomocnieniu się postanowienia, zatwierdzającego układ, dłużnik odzyskuje całkowitą możność zarządzania i rozrządzania swoim majątkiem, o ile układ nie przewiduje ograniczeń do czasu wykonania przyjętych przez dłużnika zobowiązań.

Czy wyznaczenie kuratora jest w postępowaniu układowym obowiązkowe?

Kuratora wyznacza sąd. Czyni to w celu sprawowania nadzoru nad wykonaniem układu, jednak tylko wtedy, gdy w tej mierze zapadła uchwała zgromadzenia wierzycieli. Kuratorem może być dotychczasowy nadzorca sądowy. Zadaniem kuratora jest czuwanie nad sumiennym wypełnieniem układu przez dłużnika (służy mu prawo kontroli przedsiębiorstwa dłużnika oraz dostęp do korespondencji

i ksiąg przedsiębiorstwa).

Pamiętaj, że:

• Jeżeli układ nie dojdzie do skutku, sąd umorzy postępowanie,
• Na postanowienie sądu drugiej instancji zatwierdzające układ i odmawiające jego zatwierdzenia służy kasacja,
• Wierzycieli, których dłużnik rozmyślnie nie ujawnił i którzy w postępowaniu nie uczestniczyli, zatwierdzony układ nie obowiązuje,
• Egzekucje co do wierzytelności, objętych postępowaniem układowym, wszczęte przeciwko dłużnikowi przed otwarciem tego postępowania, ulegają umorzeniu,
• Wpisy o otwarciu postępowania układowego, po prawomocnym zatwierdzeniu układu lub umorzeniu postępowania, będą wykreślone na podstawie postanowienia, zatwierdzającego układ lub umarzającego postępowanie,
• Kurator może zostać usunięty przez sąd z powodu nienależytego wykonywania obowiązków, wtedy sąd powinien wyznaczyć innego kuratora.
• Stan prawny aktualny do dnia 30 września 2003 r. w związku z utratą mocy obowiązującej rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz.U. 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.).

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo o postępowaniu układowem (Dz. U. 1934 r., Nr 93, poz. 836 ze zmianami).

Prezydent podpisał upadłość konsumencką

Nina, PAP

2008-12-16, ostatnia aktualizacja 2008-12-16 20:44

ZOBACZ TAKŻE

• Zbliża się wielka fala upadłości firm (16-12-08, 10:44)
• Upadłość konsumencka już wkrótce (04-12-08, 14:17)
• Upadłość konsumencka i nowy start nie dla wszystkich (17-11-08, 07:38)
• Sejm przyjął upadłość konsumencką (24-10-08, 20:56)
• Upadłość konsumencka  (21-07-08, 11:30)

Dzięki tej ustawie osoby, które nie mogą sobie poradzić ze spłatą zobowiązań finansowych, będą mogły raz na dziesięć lat ogłosić bankructwo, pod warunkiem że zadłużenie powstało z przyczyn od nich niezależnych (wypadku, przewlekłej choroby lub niezawinionej utraty pracy). Upadłość nie oznacza jednak, że konsument zostanie uwolniony od ciężaru zobowiązań: żeby zwrócić wierzycielom należności, sąd może nakazać sprzedaż mieszkania dłużnika, a jeśli to nie wystarczy, nałożyć na niego pięcioletni plan spłat. Przez ten czas konsument bankrut nie będzie mógł robić zakupów z odroczonym terminem płatności ani na raty. Nowe przepisy zaczną obowiązywać w pierwszych miesiącach przyszłego roku.

Kodeks cywilny: umowy można zawierać w euro

Marek Domagalski 24-10-2008, ostatnia aktualizacja 24-10-2008 07:19

Sejm zniósł rygor, że transakcje pieniężne na terenie Polski mogą być wyrażone tylko w złotych

autor zdjęcia: Michał Sadowski

źródło: Fotorzepa

+zobacz więcej

Teraz tzw. zasada walutowości (art. 358 kodeksu cywilnego) wymaga, by kontrakty pieniężne (cena, zapłata) na obszarze Polski opiewały tylko na złote (poza wyjątkami). Po zmianie zapłata (cena) będzie mogła być wyrażona w walucie obcej. Będzie można ją uiścić w złotych, chyba że umowa, wyrok bądź szczególny przepis będą zastrzegać zapłatę w walucie obcej.

Powiedzmy od razu, że obecne ograniczenia nie są w pełni stosowane. Prócz szerokich zwolnień dewizowych można stosować w umowach walutę obcą, np. euro czy dolary, jako przelicznik do określenia wartości kontraktu. Tej kwestii bowiem rygory zasady walutowości nie dotyczą. Dlatego kredyty są nominowane w obcych walutach, np. mieszkaniowe we frankach szwajcarskich, ale rozliczane już w złotych.

Dodajmy, że także sądy nie są zbyt rygorystyczne i przy umowach nieuwzględniających zasady walutowości niechętnie kwestionują ich ważność. Zdaniem specjalistów zasada walutowości staje się w Europie reliktem.

Jak będą wyglądać rozliczenia? Wartość waluty obcej na potrzeby rozliczeń określać się będzie według kursu średniego NBP z dnia wymagalności roszczenia (mogą być od tego wyjątki).

Przewidziano też zabezpieczenie, gdyby dłużnik wykorzystywał zmiany kursu waluty, na którą kontrakt opiewa, grał na zwłokę w razie wzrostu jej kursu. Ustawowe odsetki nie zrekompensowałyby straty wierzycielowi, dlatego będzie dodatkowy przepis, że w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w złotych (według kursu NBP z dnia zapłaty).

Po co te wszystkie zmiany? Dla wielu przedsiębiorców rozliczanie w walutach obcych jest korzystniejsze niż w złotych, ponieważ ogranicza ryzyko kursowe, zwłaszcza w eksporcie, zwiększa też konkurencyjność polskich firm.

– W ten sposób nowela wpisuje się też w obecne wahania na rynkach światowych i pomaga przedsiębiorcom – powiedział „Rz" Witold Pahl, poseł sprawozdawca (PO).

Inna rzecz, że projekt napisano przed kryzysem, a już wtedy popierała go Krajowa Izba Gospodarcza, jedna z instytucji, z którymi go konsultowano.

Teraz ustawa trafi do Senatu, potem na biurko prezydenta, a ma wejść w życie po 30 dniach od ogłoszenia.

Rzeczpospolita

Co można zrobić po terminie reklamacji

Michał Kosiarski 14-06-2008, ostatnia aktualizacja 14-06-2008 08:16

Upływ dwóch lat od zakupu towaru nie oznacza jeszcze, że kończy się odpowiedzialność sprzedawcy wobec klienta. Kupującemu trudniej ją jednak wyegzekwować

Ustawa o niektórych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego (DzU z 2002 r. nr 141, poz. 1176 ze zm.) określa, na jakich zasadach mogą składać reklamacje konsumenci.

Przepisy te przewidują, że sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeśli towar w chwili wydania jest niezgodny z umową (np. ma wady, jest niekompletny). Art. 8 tej ustawy stanowi, że kupujący może żądać nieodpłatnej naprawy albo wymiany na nowy egzemplarz (chyba że są niemożliwe albo wymagają nadmiernych kosztów). Jeżeli naprawy albo wymiany nie można wymagać, klient może żądać obniżenia ceny albo nawet – gdy niezgodność towaru z umową jest istotna – odstąpienia od umowy.

Dwa lata na reklamację

Ważne, że sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru z umową, jeśli stwierdzona zostanie przed upływem dwóch lat od wydania towaru konsumentowi.

Nawet po upływie dwóch lat klienci nie są bezbronni. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego. W wyroku z 4 stycznia 1979 r. (sygn. II CR 1/79) sędziowie odnieśli się do sytuacji kupującego, który stracił uprawnienia z tytułu rękojmi. SN uznał, że może on dochodzić od sprzedawcy naprawienia szkody spowodowanej wadą fizyczną rzeczy na ogólnych zasadach odpowiedzialności dłużnika za nienależyte wykonanie zobowiązania. W wyroku z 8 grudnia 2005 r. (sygn. II CK 291/05) SN stwierdził zaś, że nabywcy wadliwej rzeczy przysługuje wybór sposobu uzyskania rekompensaty od sprzedawcy. Nie musi korzystać z rękojmi albo uprawnień z tytułu niezgodności towaru z umową, ale może wybrać odszkodowanie na podstawie art. 471 k.c.

Sprzedawca odpowiada

SN zaznacza jednak w tym wyroku, że sprzedawca nie odpowiada wprost za wady, ale za szkody nimi spowodowane wynikłe z nienależytego wykonania umowy. Szkoda ta wyraża się różnicą między wysokością zapłaconej sprzedawcy ceny a wartością rzeczy wadliwej w chwili jej wydania kupującemu. Wyrok ten zapadł w sprawie nabywcy auta, który domagał się od sprzedawcy zwrotu kosztów wymiany wadliwych elementów.

Istotne, że z roszczenia na podstawie art. 471 k.c. można też skorzystać wcześniej, w dwóch pierwszych latach od dokonania zakupu. Często stosuje się go do dochodzenia roszczeń od usługodawców (np. wobec pralni chemicznej, która odbarwiła płaszcz, w związku z czym nie nadawał się już do użytku).

Nie oznacza to jednak, że ten tryb ma same zalety. Kupujący musi udowodnić, że poniósł szkodę, a także związek między szkodą a nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Istnieje jednak domniemanie winy sprzedawcy, chyba że wykaże on, iż szkoda była następstwem okoliczności, za które nie odpowiada. Nie ma natomiast przywileju, który stosuje się podczas dochodzenia roszczeń na podstawie ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Chodzi o brak domniemania, że niezgodność towaru z umową (w wypadku roszczenia z art. 471 k.c. – wada fizyczna) istniała już w chwili wydania go kupującemu, jeśli została stwierdzona w ciągu sześciu miesięcy od przekazania rzeczy.

Masz pytanie, wyślij e-mail do autora m.kosiarski@rp.pl

Źródło : Rzeczpospolita

Zakładanie i zasady funkcjonowania spółki komandytowo-akcyjnej

Data: 18.04.2008 r.

Spółka komandytowo-akcyjna stanowi swoiste połączenie cech spółek osobowych (komandytowej) i kapitałowych (akcyjnej). Kodeks spółek handlowych ukształtował ją jako spółkę osobową, skutkiem czego jest pozbawiona osobowości prawnej. Jednocześnie taka forma działalności pozwala przedsiębiorcy na pozyskanie kapitału przez emisję akcji bez konieczności rezygnowania z osobowego charakteru spółki.

Cechą charakterystyczną tych spółek jest to, że co najmniej jeden wspólnik odpowiada wobec wierzycieli za zobowiązania spółki bez ograniczenia (komplementariusz) a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem.

Kapitał zakładowy spółki komandytowo-akcyjnej powinien wynosić co najmniej 50 000 złotych.

Co powinna zawierać nazwa spółki?

Nazwa (firma) spółki komandytowo-akcyjnej powinna zawierać nazwiska jednego lub kilku komplementariuszy oraz dodatkowe oznaczenie "spółka komandytowo-akcyjna" - w skrócie "S.K.A.". (Jeżeli komplementariuszem jest osoba prawna firma spółki komandytowo-akcyjnej powinna zawierać pełne brzmienie nazwy tej osoby prawnej).
Skrót "S.K.A." może być używany przez spółkę tylko w obrocie. Niedopuszczalne jest użycie przez spółkę w obrocie innego skrótu niż określony w ustawie np. "sp.k.a."
Należy zauważyć, że w nazwie nie zamieszcza się nazwiska akcjonariusza. Jeżeli oznaczenie akcjonariusza znajdzie się jednak w firmie spółki to akcjonariusz ten odpowiada wobec osób trzecich jak komplementariusz.

Co powinny zawierać pisma i zamówienia handlowe składane przez spółkę komandytowo-akcyjną?

Pisma i zamówienia handlowe składane przez spółkę komandytowo-akcyjną w formie papierowej i elektronicznej, a także informacje na stronach internetowych spółki powinny zawierać:

1. firmę spółki, jej siedzibę i adres,
2. oznaczenie sądu rejestrowego, w którym przechowywana jest dokumentacja spółki oraz numer pod którym spółka jest wpisana do rejestru,
3. numer identyfikacji podatkowej (NIP),
4. wysokość kapitału zakładowego i kapitału wpłaconego.

Kto jest założycielem spółki?

Założycielami spółki są osoby podpisujące statut. Statut spółki powinien być sporządzony w formie aktu notarialnego i powinni go podpisać co najmniej wszyscy komplementariusze.

Statut spółki komandytowo-akcyjnej powinien zawierać:

1. firmę i siedzibę spółki,
2. przedmiot działalności spółki,
3. czas trwania spółki, jeżeli jest oznaczony,
4. oznaczenie wkładów wnoszonych przez każdego komplementariusza oraz ich wartość,
5. wysokość kapitału zakładowego, sposób jego zebrania, wartość nominalną akcji i ich liczbę ze wskazaniem, czy akcje są imienne, czy na okaziciela,
6. liczbę akcji poszczególnych rodzajów i związane z nimi uprawnienia, jeżeli mają być wprowadzone akcje różnych rodzajów,
7. nazwiska i imiona albo firmy (nazwy) komplementariuszy oraz ich siedziby, adresy albo adresy do doręczeń,
8. organizację walnego zgromadzenia i rady nadzorczej, jeżeli ustawa lub statut przewiduje ustanowienie rady nadzorczej.

W jaki sposób powstaje spółka?

Podobnie jak spółka partnerska, spółka komandytowo-akcyjna powstaje z chwilą wpisu do rejestru.

Wniosek o wpis do rejestru powinien być złożony przez komplementariuszy uprawnionych do działania za spółkę. Wniosek taki składa się na formularzu KRS-W2, do którego należy dołączyć poniższe załączniki:

1. KRS-WB (wskazujący skład komplementariuszy),
2. KRS-WG (wskazujący emisje akcji) - w tym formularzu należy wskazać serie akcji oraz zasady uprzywilejowania akcji, jeżeli wyemitowano akcje uprzywilejowane,
3. KRS-WK (wskazujący wspólników uprawnionych do reprezentacji oraz wskazujący skład rady nadzorczej, jeśli została przewidziana statutem)
4. KRS-WM (przedmiot działalności);
5. KRS-WL (prokurenci, pełnomocnicy spółdzielni, przedsiębiorstwa państwowego, jednostki badawczo-rozwojowej) - jeżeli został powołany prokurent lub pełnomocnik

Do powyższego wniosku (KRS-W2) należy również dołączyć następujące dokumenty stanowiące podstawę wpisu:

1. statut spółki,
2. oświadczenie komplementariuszy mających prawo do reprezentacji o wpłaceniu kapitału,
3. dowód powołania rady nadzorczej (jeśli była przewidziana),
4. wzory podpisów osób uprawnionych do reprezentacji.

Od wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców należy uiścić opłatę sądową w kwocie 750 zł oraz opłatę z tytułu ogłoszenie rejestracji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym - w kwocie 500 zł.

Ponadto zgłoszenie spółki do sądu rejestrowego powinno zawierać:

1. firmę, siedzibę i adres spółki,
2. przedmiot działalności spółki,
3. wysokość kapitału zakładowego, liczbę i wartość nominalną akcji,
4. liczbę akcji uprzywilejowanych i rodzaj uprzywilejowania, jeżeli statut je przewiduje,
5. wzmiankę, jaka część kapitału zakładowego została wpłacona przed zarejestrowaniem,
6. nazwiska i imiona albo firmy (nazwy) komplementariuszy oraz okoliczności dotyczące ograniczenia ich zdolności do czynności prawnych, jeżeli takie istnieją,
7. nazwiska i imiona osób uprawnionych do reprezentowania spółki i sposób reprezentacji; w przypadku gdy komplementariusze powierzyli tylko niektórym spośród siebie prowadzenie spraw spółki - zaznaczenie tej okoliczności,
8. jeżeli przy zawiązaniu spółki akcjonariusze wnoszą wkłady niepieniężne - zaznaczenie tej okoliczności,
9. czas trwania spółki, jeżeli jest oznaczony.

(Wszelkie zmiany danych wymienionych powyżej powinny zostać zgłoszone sądowi rejestrowemu).

Należy pamiętać, iż na podstawie art. 309 w zw. z art. 126 § 1 ksh przed rejestracją należy wpłacić co najmniej 1/4 kapitału obejmowanego za wkłady pieniężne (przy wkładach wyłącznie niepieniężnych - kapitał można opłacać w ciągu roku od rejestracji, ale przed rejestracją należy zgromadzić kapitał równy 1/4 minimalnego kapitału w takiej spółce).

Kto ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki?

Za zobowiązania spółki nieograniczoną odpowiedzialność ponosi komplementariusz (wniesienie przez niego wkładu na kapitał zakładowy nie wyłącza jego nieograniczonej odpowiedzialności za zobowiązania spółki). Jeżeli do spółki przyjęty został nowy komplementariusz to odpowiada on także za zobowiązania spółki które istniały w chwili wpisania go do rejestru.
Osoby które działały w imieniu spółki po jej zawiązaniu a przed jej wpisem do rejestru, odpowiadają solidarnie.
Natomiast akcjonariusz nie odpowiada za zobowiązania spółki.

Kto reprezentuje spółkę?

Spółkę reprezentują komplementariusze jeśli nie zostali pozbawieni prawa reprezentowania.
Akcjonariusz może ją reprezentować tylko jako pełnomocnik. Jeśli mimo to dokona czynności prawnej w imieniu spółki nie ujawniając swojego pełnomocnictwa, będzie odpowiadał za skutki tej czynności wobec osób trzecich bez ograniczenia. Dotyczy to także akcjonariusza który nie ma umocowania lub przekroczył jego zakres.

Kto prowadzi sprawy spółki?

Każdy komplementariusz ma zarówno prawo jak i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Statut spółki może jednak przewidywać powierzenie prowadzenia spraw spółki jednemu lub kilku komplementariuszom. Komplementariuszowi nie przysługuje prawo do prowadzenia spraw spółki także wtedy, gdy zostało one przekazane do kompetencji walnego zgromadzenia albo rady nadzorczej.

Rada nadzorcza

Ustanowienie rady nadzorczej jest konieczne jeśli liczba akcjonariuszy przekracza dwadzieścia pięć osób. W innych przypadkach ustanowienie rady jest fakultatywne.

Rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności. Jej członków powołuje i odwołuje walne zgromadzenie. Członkiem rady nie może być komplementariusz lub jego pracownik. Rada jest ustanawiana na walnym zgromadzeniu akcjnariuszy, przez akcjonariuszy. Jeśli komplementariusz objął lub nabył akcje spółki komandytowo-akcyjnej, nie wykonuje on prawa głosu z tych akcji przy podejmowaniu uchwał dotyczących powołania członków rady nadzorczej. Nie może być również pełnomocnikiem pozostałych akcjonariuszy na walnym zgromadzeniu przy podejmowaniu takich uchwał. (Zakaz ten nie dotyczy komplementariusza pozbawionego prawa prowadzenia spółki lub jej reprezentowania).

Walne zgromadzenie

Walne zgromadzenie może być zwyczajne albo nadzwyczajne. Uczestniczą w nim zarówno komplementariusze jak i akcjonariusze. Każda akcja objęta lub nabyta przez osobę, która nie jest komplementariuszem, daje prawo do jednego głosu, chyba że statut stanowi inaczej. Nie można całkowicie pozbawić akcjonariusza prawa głosu. Każda akcja objęta lub nabyta przez komplementariusza daje prawo do jednego głosu.

Walne zgromadzenie może zajmować się różnymi sprawami spółki ale jego uchwały bezwzględnie wymaga:

1. rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania komplementariuszy z działalności spółki oraz sprawozdania finansowego spółki za ubiegły rok obrotowy,
2. udzielenie komplementariuszom i członkom rady nadzorczej absolutorium,
3. udzielenie członkom rady nadzorczej absolutorium z wykonania przez nich obowiązków,
4. wybór biegłego rewidenta, chyba że statut przewiduje w tej sprawie kompetencję rady nadzorczej,
5. rozwiązanie spółki.

Zgody wszystkich komplementariuszy wymagają, pod rygorem nieważności, uchwały walnego zgromadzenia w sprawach:

1. powierzenia prowadzenia spraw oraz reprezentowania spółki jednemu albo kilku komplementariuszom,
2. podziału zysku za rok obrotowy w części przypadającej akcjonariuszom,
3. zbycia i wydzierżawienia przedsiębiorstwa spółki lub jego zorganizowanej części oraz ustanowienia na nim prawa użytkowania,
4. zbycia nieruchomości spółki,
5. podwyższenia i obniżenia kapitału zakładowego,
6. emisji obligacji,
7. połączenia i przekształcenia spółki,
8. zmiany statutu,
9. rozwiązania spółki,
10. innych czynności przewidzianych w dziale niniejszym lub w statucie.

Zgody większości komplementariuszy wymagają, pod rygorem nieważności, uchwały walnego zgromadzenia w sprawach:

• podziału zysku za rok obrotowy w części przypadającej komplementariuszom,
• sposobu pokrycia straty za ubiegły rok obrotowy,
• innych czynności przewidzianych w statucie.

Co powoduje rozwiązanie spółki?

Rozwiązanie spółki powodują:

1. przyczyny przewidziane w statucie
2. uchwała walnego zgromadzenia
3. ogłoszenie upadłości spółki
4. śmierć, wystąpienie komplementariusza lub ogłoszenie jego upadłości
5. inne przyczyny przewidziane prawem.

Pamiętaj, że:

• Kapitał zakładowy spółki komandytowo-akcyjnej powinien wynosić co najmniej 50.000 złotych.
• Komplementariusz oraz akcjonariusz uczestniczą w zysku spółki proporcjonalnie do ich wkładów wniesionych do spółki, chyba że statut stanowi inaczej.
• Statut może dopuszczać przyjęcie do spółki nowego komplementariusza. Następuje to w ten sposób, że dotychczasowy akcjonariusz uzyskuje status komplementariusza albo osoba trzecia przystępuje do spółki w charakterze komplementariusza, za zgodą wszystkich dotychczasowych komplementariuszy.
• Każda akcja objęta lub nabyta przez osobę która nie jest komplementariuszem daje prawo do jednego głosu, chyba że statut stanowi inaczej. Nie można całkowicie pozbawić akcjonariusza prawa głosu. Każda akcja objęta lub nabyta przez komplementariusza daje prawo do jednego głosu.
• Komplementariusz może wypowiedzieć umowę spółki tylko gdy statut przewiduje taką możliwość, natomiast akcjonariuszowi takie prawo nie przysługuje.

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 15 września 2000 roku - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 2000 r., Nr 94, poz. 1037 ze zmianami);
• Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 roku - o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. 2007 r., Nr 168, poz. 1186 ze zmianami).

Zanim założysz firmę w Polsce, sprawdź, jakie zapłacisz podatki

Artur Kowalski 21-02-2008, ostatnia aktualizacja 21-02-2008 08:34

Spółka, oddział albo przedstawicielstwo – w jakiej formie przedsiębiorca będzie prowadził u nas działalność, zależy od jego decyzji. Nie każda z nich jest jednak atrakcyjna podatkowo

Działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy polscy mogą podejmować i wykonywać:

- osoby zagraniczne z państw członkowskich UE i państw należących do układu EFTA, strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym (Norwegia, Liechtenstein, Islandia),

- obywatele innych państw, którzy otrzymali zezwolenie na osiedlenie się na terytorium naszego kraju, zgodę na pobyt tolerowany, status uchodźcy nadany w RP.

Wymienione osoby mogą prowadzić działalność jako samodzielni przedsiębiorcy lub założyć spółkę prawa handlowego (jawną, partnerską, komandytową, komandytowo-akcyjną, z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjną). Przedsiębiorca zagraniczny może również utworzyć przedstawicielstwo lub oddział spółki w Polsce albo prowadzić działalność w formie tzw. spółki europejskiej.

Popularna nie znaczy atrakcyjna

Dosyć popularną formą aktywności gospodarczej przedsiębiorców zagranicznych jest prowadzenie w Polsce spółek z o.o., w których zarządzanie przejmowane jest poprzez nabycie pakietów większościowych udziałów. Zysk wypracowany przez taką spółkę jest w praktyce dwa razy opodatkowany podatkiem dochodowym. Pierwszy raz podatek zapłacimy od wypracowanego zysku na poziomie spółki. Następnie opodatkowaniu będą podlegały wypłacone wspólnikowi dywidendy. Dlatego warto zwrócić uwagę na sposób opodatkowania innych form działalności osób zagranicznych.

Zyskać można w spółce osobowej…

Ze zjawiskiem podwójnego opodatkowania podatkiem dochodowym nie będziemy mieli do czynienia, jeśli zagraniczny przedsiębiorca zdecyduje się prowadzić działalność w Polsce w formie spółki osobowej. Wtedy zysk wypracowany przez spółkę będzie opodatkowany tylko u wspólników.

…albo zakładając oddział

Oprócz spółek osobowych istnieje możliwość prowadzenia działalności za pośrednictwem oddziałów i przedstawicielstwa. Warto jednak pamiętać, że oddziały firm zagranicznych mogą prowadzić działalność jedynie w takim zakresie, w jakim wykonuje ją zagraniczny przedsiębiorca. Oddział ma obowiązek zarejestrowania się w urzędzie skarbowym i opłacania podatków od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych w Polsce. Wszelkie koszty ponoszone przez zagranicznego przedsiębiorcę na rzecz oddziału mogą być potraktowane jako koszty podatkowe tego oddziału, przy założeniu że związane były z wykonywanymi przez oddział czynnościami i stanowią koszty uzyskania przychodu na podstawie ustaw podatkowych. Oddziałowi można również przypisać część kosztów administracyjnych i zarządu, ponoszonych przez zagraniczną jednostkę macierzystą. Na jednostce tej spoczywa jednak obowiązek wykazania, że dana kwota może rzeczywiście być alokowana do oddziału.

Przedstawicielstwo tylko dla nielicznych

W ramach przedstawicielstwa można jedynie wykonywać działalność związaną z reklamą i promocją zagranicznego przedsiębiorcy. Przedstawicielstwo, jeżeli prowadzi działalność w tym zakresie, nie jest podatnikiem podatku dochodowego.

Kto zapłaci VAT

Dosyć duże różnice występują w zakresie opodatkowania VAT spółek kapitałowych i osobowych oraz oddziałów i przedstawicielstw.Spółki kapitałowe i osobowe są samodzielnymi podatnikami VAT. Muszą więc zgłosić w urzędzie skarbowym, że są czynnym podatnikiem tego podatku. Samodzielnymi podatnikami VAT nie są natomiast oddziały i przedstawicielstwa. Jeśli jednak oddział będzie wykonywał na terytorium Polski czynności opodatkowane VAT, konieczna będzie rejestracja na potrzeby tego podatku (dokonuje jej przedsiębiorca zagraniczny).

Co prawda w myśl orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok z 23 marca 2006 r., C-210/04) czynności przeprowadzone między zagranicznym przedsiębiorstwem a jego polskim oddziałem nie powinny podlegać VAT. Obowiązek w zakresie tego podatku mógłby powstać jedynie, gdyby stroną czynności była np. spółka zależna. Potwierdzają to też polskie organy podatkowe. Warto jednak pamiętać, że zgodnie z art. 11 ustawy o VAT przemieszczanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium innego kraju UE do Polski uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. A to oznacza, że w kraju, z którego towary będą przemieszczane, spółka zagraniczna wykaże wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Ma to określone skutki w VAT.

Wypłaty zysku

Gdy przedsiębiorca zagraniczny będzie prowadził działalność w formie odrębnej spółki kapitałowej, zysk (dywidenda) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym w momencie wypłaty. Opodatkowaniu u wspólnika podległ będzie również wypracowany zysk przez spółkę osobową. Neutralna podatkowo będzie natomiast wypłata zysku wypracowanego przez oddział zagranicznego przedsiębiorcy, utworzony i prowadzony na terytorium Polski przez tego przedsiębiorcę.

Finansowanie działalności

W przypadku spółek kapitałowych i osobowych, które otrzymują dofinansowanie od swoich udziałowców (np. pożyczki), trzeba pamiętać, że takie działanie nie jest obojętne podatkowo. Po stronie otrzymującego dofinansowanie może powstać przychód w wysokości odsetek, jakie musiałaby zapłacić, gdyby wystąpił do banku o udzielenie pożyczki. Zwrócić trzeba również uwagę na wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczenia w kwalifikowaniu jako kosztu uzyskania przychodu zapłaconych odsetek od kredytów (pożyczek) otrzymanych od jednostek powiązanych.

Inaczej jest w razie prowadzenia przez przedsiębiorcę zagranicznego działalności gospodarczej za pośrednictwem oddziału czy przedstawicielstwa. Wtedy można przekazać środki własne i nie zapłacić podatku. Działanie to jest bowiem neutralne podatkowo.

Odpowiedzialność za zaległe podatki

Podobnie jak wcześniej, również w tym zakresie istnieje duża różnica między prowadzeniem działalności gospodarczej za pośrednictwem spółek kapitałowych a prowadzeniem jej poprzez oddział czy przedstawicielstwo.Gdy przedsiębiorca zagraniczny prowadzi w Polsce działalność za pośrednictwem spółek kapitałowych, w których posiada udziały, jego odpowiedzialność za długi i zobowiązania podatkowe będzie ograniczała się w zasadzie do wysokości tych udziałów. Dopiero kolejnym krokiem (w razie bezskuteczności egzekucji z majątku firmy) jest możliwość wyegzekwowania należności podatkowych od członków zarządu spółki kapitałowej.

Natomiast za zobowiązania oddziału lub przedstawicielstwa przedsiębiorstwa zagraniczny przedsiębiorca odpowiada bez ograniczeń całym swoim majątkiem. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy wyodrębni i przekaże środki finansowe na działalność oddziału bądź przedstawicielstwa.

Decyzję powinna poprzedzać analiza

Rezydent zagraniczny powinien dopasowywać formę prowadzonej działalności indywidualnie, biorąc pod uwagę takie elementy, jak:

- częstotliwość wymiany towarowej między nim a podmiotami zależnymi,

- formę, wielkość oraz długotrwałość dofinansowywania działalności podmiotów zależnych,

- zamierzone wyniki finansowe podmiotu zależnego oraz

- ryzyko wypłacalności podmiotu zależnego.

Jeżeli podległe jednostki miałyby działać w miarę samodzielnie i wytwarzać produkty oraz usługi, to uwzględniając ograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania cywilnoprawne i publicznoprawne spółki (do wysokości posiadanych udziałów), bardziej celowe jest prowadzenie działalności za pośrednictwem spółek kapitałowych, względnie osobowych. W tym ostatnim wypadku plusem jest to, że zysk spółki jest opodatkowany tylko raz.

Jeśli jednak przy prowadzeniu działalności między podmiotami zależnymi a rezydentem zagranicznym miałoby dochodzić do częstej wymiany kapitału czy towarów, bardziej zasadne, biorąc pod uwagę rozliczenia podatkowe, byłoby prowadzenie działalności za pośrednictwem oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego.

Trzeba jednak pamiętać, że działalność oddziału firmy zagranicznej może być prowadzona jedynie w takim zakresie, w jakim wykonuje ją zagraniczny przedsiębiorca. Przy przedstawicielstwie przedmiot działalności jest jeszcze bardziej zawężony (tylko do działalności związanej z reklamą i promocją zagranicznego przedsiębiorcy).

Autor jest pracownikiem organów podatkowych

Jak założyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością? - Sekwencja czynności

Data: 02.04.2008 r.

W jakim celu można założyć spółkę z o.o.?

Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością mogą utworzyć osoby fizyczne, a także osoby prawne (np. spółka akcyjna albo stowarzyszenie). Kodeks spółek handlowych zezwala również na założenie takiej spółki przez jednego wspólnika (art. 151 § 1 k.s.h.). Jedynym ograniczeniem jest zakaz tworzenia jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez inną jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mogą być tworzone przez jedną lub więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, jeśli tylko ustawa nie zawiera ograniczeń. Cel prawnie dopuszczalny to cel, który nie jest prawnie zakazany. Chodzi zatem o zgodność celu działalności spółki z o.o. z obowiązującym prawem i zasadami współżycia społecznego. Należy podkreślić, że ów cel gospodarczy spółki musi być zawsze wspólnym celem wspólników.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być tworzona dla wszystkich postaci prowadzenia działalności. Przepisy szczególne niekiedy wprowadzają bowiem warunek, że określona działalność może być prowadzona tylko i wyłącznie w formie spółki akcyjnej.

Przykład:

• Wyłącznie w formie spółki akcyjnej mogą działać banki (art. 12 ustawy – Prawo bankowe).

Aby powstała spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, przyszli wspólnicy (założyciele) muszą zawrzeć umowę spółki (akt założycielski) oraz zgromadzić środki, jakie będą potrzebne dla jej funkcjonowania (kapitał zakładowy), a następnie dokonać wpisu spółki do Krajowego Rejestru Sądowego - rejestru przedsiębiorców. Dopiero z chwilą dokonania wpisu przez sąd, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zaczyna istnieć jako odrębny podmiot prawa (osoba prawna).

Czynności prowadzące do utworzenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

Powstanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wymaga łącznie:

1. zawarcia umowy spółki albo sporządzenia aktu założycielskiego spółki jednoosobowej, tzw. akt erekcyjny;
2. wniesienia przez wspólników przewidzianych w umowie wkładów pokrywających w całości kapitał zakładowy spółki;
3. ustanowienia wymaganych przez kodeks spółek handlowych organów – tj. w każdym przypadku zarządu, a w sytuacjach wskazanych w ustawie lub w umowie – także rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej;
4. wpisania spółki do Krajowego Rejestru Sądowego, co jest równoznaczne z uzyskaniem przez nią osobowości prawnej (art. 12 k.s.h.).

Zawarcie umowy spółki

Umowa (dla spółek jednoosobowych - akt założycielski) musi być sporządzona w formie aktu notarialnego, inaczej jest nieważna. Zob. Wzór umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

Powinna ona określać firmę i siedzibę spółki, przedmiot działalności spółki, wysokość kapitału zakładowego, oznaczenie, czy wspólnik może mieć większą ilość udziałów niż jeden, wysokość kapitału zakładowego, liczbę i wartość nominalną udziałów obejmowanych przez poszczególnych wspólników, czas trwania spółki, jeśli ma być on z góry oznaczony, a także przedmiot wkładu niepieniężnego (aportu) oraz osobę wspólnika wnoszącego aport, jak również liczbę i wartość nominalną objętych w zamian udziałów. Wszystkie te elementy stanowią postanowienia obligatoryjne (obowiązkowe), bez których umowa nie może skutecznie w obrocie prawnym funkcjonować.

Kapitał ten podzielony jest na udziały, które przypadają wspólnikom. Umowa musi zatem wskazywać, na ile udziałów dzielony jest kapitał, a także ile i jakiej wartości udziały przypadają poszczególnym osobom. Minimalna wysokość jednego udziału wynosi 50 zł.

Z chwilą zawarcia umowy spółki powstaje spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji. Istnieje ona do momentu wpisu spółki do rejestru. Może ona we własnym imieniu zaciągać zobowiązania i nabywać prawa oraz występować przed sądem. Za wszystkie jej działania ponoszą solidarną odpowiedzialność: spółka oraz osoby działające w jej imieniu. Spółka z o.o. w organizacji może prowadzić działalność gospodarczą jeszcze przed uzyskaniem wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Zob.: Spółka z o.o. w organizacji

Umowa spółki stanowi nie tylko formalną przesłankę zawiązania spółki z o.o. i uzyskania przez nią osobowości prawnej. Jest przede wszystkim aktem kształtującym przyszłe stosunki spółki, jej funkcjonowanie, a także przyszłą pozycję wspólników.

Umowa spółki może być zmieniona, jednakże każda zmiana umowy wymaga do swej ważności podjęcia uchwały przez zgromadzenie wspólników większością 2/3 głosów oddanych, chyba że umowa spółki przewiduje warunki ostrzejsze (art. 246 § 1 k.s.h.), notarialnego zaprotokołowania takiej uchwały (art. 255 § 3 k.s.h), zgłoszenia zmiany w rejestrze handlowym i zarejestrowania takiej zmiany (art. 256 k.s.h).

Wniesienie całego kapitału zakładowego na rzecz spółki

Wniesienie wkładów jest konieczne z tego względu, że są one przeznaczone na pokrycie udziałów w kapitale zakładowym spółki. Wkład pokrywający udziały w kapitale zakładowym spółki z o.o. może być pieniężny lub niepieniężny. Przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) mogą być nieruchomości, rzeczy ruchome (aporty rzeczowe), prawa majątkowe (bezwzględne, jak: patenty, prawa autorskie, bądź prawa względne, jak: wierzytelności), prawa do dóbr niematerialnych przed uzyskaniem na nie wyłączności prawnej, np. prawo do patentu na wynalazki. W praktyce jako aport dopuszcza się także przekazanie spółce know-how. Przedmiotem aportu mogą być wyłącznie prawa majątkowe zbywalne. Nie może więc przedmiotem aportu być przysługujące wspólnikowi prawo użytkowania, gdyż jest ono niezbywalne, co wynika wprost z przepisu art. 254 k.c.

Do powstania spółki jest konieczne, aby wszystkie zadeklarowane przez wspólników wkłady (pieniądze lub inne wartości rzeczowe wnoszone do spółki) zostały spółce wpłacone (lub przekazane we właściwy sposób). Minimalna wysokość kapitału potrzebnego dla założenia spółki z oo. to 50.000 zł. W chwili złożenia wniosku o rejestrację spółki z o.o. cały jej kapitał zakładowy powinien już być wniesiony do spółki.

Powołanie organów spółki

Następnie konieczne jest powołanie organów spółki, a mianowicie: zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej.

Zarząd jest zarządzająco-wykonawczym organem spółki. Do zarządu mogą być powołani wspólnicy bądź też inne osoby. Zarząd składa się z jednego lub większej liczby członków. Członków zarządu ustanawiają wspólnicy uchwałą - chyba że umowa spółki przewiduje inny sposób powołania składu zarządu, np. wyznaczenie zarządu przez określonego wspólnika, powołanie przez radę nadzorczą itp. (art. 201 k.s.h). Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają górnej granicy wielkości składu osobowego zarządu. Należy jednak uznać, iż konieczne jest tu rozsądne określenie składu osobowego - zgodnie z jego funkcją i zadaniami. Powołane do składu zarządu spółki osoby stają się członkami zarządu z chwilą podjęcia przez wspólników uchwały o ich powołaniu do składu zarządu. Wpis do rejestru sądowego w tym względzie ma znaczenie jedynie deklaratywne - potwierdzające istniejący stan faktyczno-prawny. Zob.: Zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

Umowa spółki może ustanowić radę nadzorczą lub komisję rewizyjną albo oba te organy.

Rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności (art. 213 § 1 k.s.h.); nie ma ona jednak prawa wydawania zarządowi wiążących poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki (art. 219 § 1 i 2 k.s.h.). Jeśli umowa przewiduje powołanie w spółce rady nadzorczej, to zgodnie z art. 163 pkt. 4 k.s.h musi to nastąpić w okresie przed zgłoszeniem spółki do rejestru, gdyż w takim wypadku jest to konieczne „do powstania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością". Powołanie rady nadzorczej staje się obligatoryjne, jeżeli wysokość kapitału zakładowego przekroczy 500 tys. zł, a liczba wspólników - 25 osób (art. 213 § 2 k.s.h.). Rada nadzorcza spółki z o.o. składa się z co najmniej 3 członków powoływanych i odwoływanych uchwałą wspólników; umowa spółki może przewidywać inny sposób powoływania i odwoływania członków rady nadzorczej (zob. art. 215 k.s.h.).

Komisja rewizyjna zajmuje się oceną sprawozdań zarządu z działalności spółki oraz sprawozdań finansowych spółki, oceną wniosków zarządu dotyczących podziału zysku bądź pokrycia strat, a także składaniem zgromadzeniu wspólników corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. Komisja rewizyjna spółki z o.o. składa się co najmniej z 3 członków powoływanych i odwoływanych uchwałą wspólników; umowa spółki może przewidywać inny sposób powoływania i odwoływania członków komisji rewizyjnej. Jeśli umowa spółki nie stanowi inaczej, członkowie komisji rewizyjnej powoływani są na okres jednego roku; mogą być jednak uchwałą wspólników odwołani w każdym czasie (art. 217 k.s.h.). Zob.: Rada nadzorcza i komisja rewizyjna w sp. z o.o.

Powołania władz spółki można dokonać w umowie lub w późniejszym czasie w sposób w umowie wskazany. Jednakże zarząd musi być powołany przed zgłoszeniem spółki do rejestru przedsiębiorców, bo to on w imieniu spółki dokonuje zgłoszenia.

Dokonanie wpisu do rejestru przedsiębiorców

Zgłoszenie spółki do rejestru przedsiębiorców powinno nastąpić w ciągu 6 miesięcy od daty zawarcia umowy, w przeciwnym razie umowa ulega rozwiązaniu. Rejestr przedsiębiorców prowadzi Krajowy Rejestr Sądowy. Wniosek o rejestrację spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym należy złożyć do właściwego ze względu na miejsce siedziby spółki Sądu Rejonowego Wydziału Gospodarczego KRS. Wniosek składa się na urzędowych formularzach (art. 19 ust. 2 ustawy o KRS):

• KRS W3 - wniosek o rejestrację podmiotu,

• KRS WE - załącznik do wniosku KRS W3, w którym wpisujemy dane wspólników spółki,

• KRS WK- załącznik do wniosku KRS W3, w którym wpisujemy dane osób wchodzących w skład organów spółki: zarządu i rady nadzorczej, bądź komisji rewizyjnej, jeśli zostały powołane,

• KRS WL - załącznik do wniosku KRS W3, w którym wpisujemy dane prokurentów, jeśli zostali powołani,

• KRS WM - załącznik do wniosku KRS W3, w którym wpisujemy przedmiot działalności gospodarczej spółki wg kodów PKD,

Formularze dostępne są w siedzibie sądu rejestrowego oraz w postaci elektronicznej na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości (art. 19 ust. 5 ustawy o KRS).

Do wskazanych formularzy należy wpisać bądź dołączyć:

1. nazwiska, imiona i adresy członków zarządu (art. 166 § 1 pkt 5 k.s.h.),

2. nazwiska i imiona członków rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej, jeżeli organy te zostały utworzone (art. 166 § 1 pkt 6 k.s.h.),

3. nazwisko i imię albo firmę (nazwę) i siedzibę oraz adres jedynego wspólnika, a także wzmiankę, że jest on jedynym wspólnikiem spółki (art. 166 § 2 k.s.h.),

4. umowę spółki, bądź akt założycielski (art. 167 § 1 pkt 1 k.s.h.),

5. oświadczenie wszystkich członków zarządu, że wkłady na pokrycie kapitału zakładowego zostały przez wszystkich wspólników w całości wniesione (art. 167 § 1 pkt 2 k.s.h.),

6. jeżeli o powołaniu członków organów spółki nie stanowi akt notarialny zawierający umowę spółki, dowód ich ustanowienia, z wyszczególnieniem składu osobowego (art. 167 § 1 pkt 3 k.s.h.),

7. podpisaną przez wszystkich członków zarządu listę wspólników z podaniem nazwiska i imienia lub firmy (nazwy) oraz liczby i wartości nominalnej udziałów każdego z nich (art. 167 § 2 k.s.h.) ,

8. wzory podpisów członków zarządu (art. 167 § 3 k.s.h.),

9. dowód uiszczenia opłat, o których mowa niżej (art. 19 ust. 2 zd. 2 ustawy o KRS).

Listy zawierające nazwiska i imiona osób wymienionych w pkt 1-3 należy złożyć w formie oświadczenia podpisanego przez zarząd.

Wniosek podlega następującym opłatom:

• opłacie sądowej w wysokości 1.000 zł (art. 52 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; zob.: Opłaty w postępowaniu nieprocesowym w sprawach z zakresu działania Krajowego Rejestru Sądowego od 2 marca 2006 r.),

• opłacie za ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w wysokości 500 zł (art. 19 ust. 2 zd. 2 ustawy o KRS w zw. z § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 kwietnia 1996 r. w sprawie organizacji, sposobu wydawania i rozpowszechniania oraz podstawy ustalania ceny numerów Monitora Sądowego i Gospodarczego i wysokości opłat za zamieszczenie w nim ogłoszenia lub obwieszczenia).

Opłaty związane z postępowaniem rejestrowym należy wnosić na rachunek bieżący dochodów sądu lub do kasy sądu, w którym funkcjonuje Wydział Gospodarczy KRS, do którego składany jest wniosek o rejestrację.

Dokonanie zgłoszenia spółki z o.o. do Krajowego Rejestru Sądowego jest ostatnim aktem poprzedzającym powstanie spółki z o.o. jako osoby prawnej. Zarząd jest obowiązany złożyć we właściwym sądzie rejonowym wniosek o wpis zawiązanej spółki z o.o. (art. 164 § 1 k.s.h.). W razie niezłożenia takiego wniosku w terminie 6 miesięcy od daty zawarcia umowy spółki lub też jeżeli postanowienie sądu odmawiające zarejestrowania stało się prawomocne - umowa spółki ulega rozwiązaniu (art. 169 in fine k.s.h). Nikt inny poza zarządem spółki nie jest powołany do zgłoszenia wniosku o wpis do rejestru handlowego. Przykładowo nie mają takiego prawa wspólnicy spółki z o.o. czy też członkowie rady nadzorczej lub pełnomocnicy. Pamiętać należy również, iż do zgłoszenia takiego wniosku uprawniony jest zarząd in corpore, a nie poszczególni jego członkowie. Wniosek o wpis spółki do rejestru podpisują wszyscy członkowie zarządu.

Wniosek o wpis sąd rejestrowy powinien rozpatrzyć w ciągu 14 dni od daty złożenia wniosku. Wpis zawiązanej spółki z o.o. do rejestru handlowego ma charakter konstytutywny, tzn. jest niezbędnym warunkiem powstania prawa. Skutkiem prawnym wpisu jest bowiem m.in. nabycie osobowości prawnej zgłoszonej do zarejestrowania spółki z o.o. Wpis do rejestru ma również charakter sanacyjny, w związku z czym spółka z o.o. uzyskuje byt prawny, nawet pomimo stwierdzenia istotnych braków, które powinny stanowić przeszkodę w rejestracji spółki. Wpis do rejestru jest dokonywany na wniosek, chyba że przepis szczególny przewiduje wpis z urzędu. Wniosek o wpis składa się na urzędowych formularzach po uiszczeniu opłaty sądowej. Przepisy art. 166-167 k.s.h. stanowią wymogi, jakie wpis do rejestru winien spełniać.

Z momentem dokonania wpisu do rejestru (jeszcze przed uprawomocnieniem się orzeczenia w tej sprawie) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością uzyskuje osobowość prawną. Jest to zatem chwila powstania spółki.

Dodatkowe czynności, których należy dopełnić przed rozpoczęciem przez spółkę działalności

Aby nowo powstała spółka mogła rozpocząć działalność, trzeba dokonać pewnych czynności o charakterze administracyjnym. Są to m.in. następujące czynności:

Zgłoszenie spółki do rejestru podmiotów gospodarczych (REGON)

Wniosek o wpis do rejestru powinien zostać złożony w urzędzie statystycznym województwa na terenie którego spółka ma siedzibę. Do wniosku należy dołączyć wypis z rejestru przedsiębiorców potwierdzający powstanie spółki.

Wniosek o wpis do rejestru podmiotów gospodarki narodowej powinien zostać złożony niezwłocznie po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców (najpóźniej w ciągu 14 dni), ponieważ w kontaktach gospodarczych i urzędowych przedsiębiorca obowiązany jest posługiwać się nadanym mu numerem identyfikacyjnym REGON.

Wniosek o wpis do rejestru obejmuje następujące dane o spółce:

• nazwa (firma) spółki i adres jej siedziby,

• forma prawna i forma własności,

• wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności,

• data powstania spółki (data wpisania do KRS), data rozpoczęcia działalności, nazwa organu rejestrowego, nazwa rejestru i nadany przez ten organ numer, liczba pracujących,

• informacje o jednostkach lokalnych, czyli zakładach, oddziałach, filiach, położonych w miejscu zidentyfikowanym odrębnym adresem, pod którym lub z którego prowadzona jest działalność co najmniej przez jedną osobę pracującą.

Urzędy statystyczne wydają wpisanym do rejestru podmiotów gospodarki narodowej spółkom zaświadczenia o nadanym im i ich jednostkom lokalnym numerze identyfikacyjnym wraz z zakodowanymi cechami i opisem tych cech niezwłocznie, nie później niż w ciągu 7 dni od daty otrzymania wniosku (zaświadczenie zostaje wysłane pocztą lub wydane bezpośrednio). Przedsiębiorca nie ponosi żadnych kosztów z tytułu wpisu do krajowego rejestru podmiotów gospodarki narodowej.

Wniosek o wpis do krajowego rejestru składa się na formularzu RG-1.

Jeżeli wspólnicy lub zarząd spółki nie zdecydowali się na złożenie wniosku o wpis do rejestru REGON wraz z wnioskiem o wpis do rejestru przedsiębiorców (w sposób opisany poniżej), wspólnicy, po uzyskaniu numeru identyfikacyjnego REGON mają obowiązek uzupełnić wpis do rejestru przedsiębiorców, podając nadany przez urząd statystyczny numer REGON. Złożenie wniosku w przedmiocie wpisu numeru identyfikacyjnego REGON, nadanego w rejestrze podmiotów gospodarki narodowej, stanowiącego uzupełnienie pierwszego wpisu nowego podmiotu do Rejestru, nie podlega opłacie sądowej. Wpis dokonany w wyniku rozpoznania takiego wniosku nie podlega ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Należy pamiętać, że od 1 stycznia 2004 r. w związku ze zmianami w ustawie o Krajowym Rejestrze Sądowym, w przypadku gdy wniosek złożony do KRS jest pierwszym wnioskiem o wpis do rejestru i zawiera on wniosek o wpis do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz zgłoszenie identyfikacyjne do urzędu skarbowego, sąd rejestrowy wniosek taki przesyła z urzędu do urzędu statystycznego województwa celem nadania wnioskodawcy numeru REGON, a także do urzędu skarbowego celem nadania numeru identyfikacji podatkowej wraz z postanowieniem o wpisie. Wniosek złożony do sądu rejestrowego powinien zawierać umowę spółki oraz dokument poświadczający uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w których znajduje się siedziba podmiotu, który ma być wpisany do rejestru.

Zgłoszenie spółki do ewidencji podatników

Ma ono na celu uzyskanie przez spółkę numeru identyfikacji podatkowej (NIP). Zgłoszenia identyfikacyjnego spółki z o.o. dokonują upoważnione do tego osoby (członkowie zarządu spółki). Zgłoszenia dokonuje się na formularzu NIP-2.

Należy pamiętać o obowiązku dołączenia do zgłoszenia uwierzytelnionych bądź poświadczonych urzędowo dokumentów obejmujących: umowę spółki, informację dotyczącą sądu rejestrowego, w którym spółka została zarejestrowana, poświadczenie nadania numeru REGON, kopię umowy rachunku bankowego prowadzonego dla spółki oraz dokument stwierdzający prawo spółki do lokalu, w którym mieścić będzie się siedziba spółki.

Należy przypomnieć o możliwości złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego wraz z wnioskiem o wpis do KRS (co zostało opisane wyżej).

Zgłoszenie rejestracyjne podatku VAT

Zgłoszenie rejestracyjne podatnika podatku VAT (złożenie formularza VAT-R) należy dokonać najpóźniej przed dokonaniem pierwszej czynności opodatkowanej tym podatkiemj (czyli przed dokonaniem takiej sprzedaży lub wykonaniem usługi). Zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku VAT składa się naczelnikowi urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Jeżeli jednak czynności te wykonywane są na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów skarbowych, to osoby fizyczne prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą składają zgłoszenie naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu ze względu na miejsce ich zamieszkania.

Potwierdzenie przez urząd skarbowy dokonania zgłoszenia rejestracyjnego w podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym podlega obowiązkowi uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 152 zł.

Założenie przez spółkę rachunku bankowego

Jest on spółce potrzebny, aby za jego pośrednictwem mogły być dokonywane operacje finansowe związane z jej działalnością. O posiadaniu rachunku związanego z działalnością gospodarczą należy powiadomić urząd skarbowy właściwy ze względu na podatek dochodowy.

Pamiętaj, że:

• Spółkę z o.o. może być także założona przez jedną osobę (akt założycielski zastępuje umowę spółki), pod warunkiem, że nie będzie to inna jednoosobowa sp. z o.o.;

• Sporządzenie umowy spółki z o.o. podlega opłacie notarialnej. Taksa notarialna ustalana jest procentowo w zależności od wysokości kapitału zakładowego spółki;

• Od zawarcia umowy spółki należy zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych, którego wysokość zależy od wartości wkładów wniesionych na kapitał zakładowy;

• Wkłady do spółki z o.o. należy wnieść w całości w zadeklarowanej wysokości jeszcze przed wpisaniem spółki do rejestru;

• W spółce z o.o. jedynym obligatoryjnym organem jest zarząd. Inne organy: rada nadzorcza lub komisja rewizyjna mogą, ale nie muszą zostać wybrane (przepisy przewidują wyjątek od tej zasady w przypadku spółki z dużą liczbą wspólników (ponad 25) lub kapitałem wyższym niż 500.000zł).

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 2000 r., Nr 94, poz. 1037, ze zm.);

• Ustawa z dnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. 2007 r., Nr 168, poz. 1186, ze zm.);

• Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 kwietnia 1996 r. w sprawie organizacji, sposobu wydawania i rozpowszechniania oraz podstawy ustalania ceny numerów Monitora Sądowego i Gospodarczego i wysokości opłat za zamieszczenie w nim ogłoszenia lub obwieszczenia (Dz. U. 1996 r., Nr 45, poz. 204, ze zm.);

• Ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. 1995 r., Nr 88, poz. 439 ze zm.);

• Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. 2004 r., Nr 269, poz. 2681, ze zm.);

• Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2007 r., Nr 155, poz. 1095, ze zm.).

http://e-prawnik.pl/spolka-z-o-o-/zalozenie-spolki-z-ograniczona-odpowiedzialnoscia-sekwencja-czynnosci,artykuly,prawo-spolek