"NYT": Terrorystów Al-Kaidy przetrzymywano w Polsce

jg, PAP

2008-06-22, ostatnia aktualizacja 2008-06-22 19:11

Port lotniczy Szymany

Fot. Jerzy Gumowski / AG

Nie ma żadnej wątpliwości, że to w Polsce, w tajnym więzieniu w Szymanach CIA przetrzymywała najgroźniejszych terrorystów Al-Kaidy, w tym architekta ataku na USA we wrześniu 2001 roku Chalida Szejka Mohammeda - twierdzi "New York Times" w niedzielnym wydaniu.

ZOBACZ TAKŻE

• Więzienia CIA w Polsce i Rumunii? (09-06-07, 02:00)
• Czy CIA miała tajne więzienia w Polsce (09-11-06, 00:00)

"W prowizorycznym więzieniu na północy Polski, organizator masowego morderstwa z Al-Kaidy był przesłuchiwany przez śledczego z Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA)" - tak zaczyna się na czołówce gazety obszerny artykuł o tym, jak śledczemu o nazwisku Deuce Martinez udało się wydobyć zeznania z Mohammeda bez stosowania tortur.

Mohammed został schwytany w marcu 2002 roku w Karaczi w Pakistanie, w kilka dni potem przewieziono go do Kabulu w Afganistanie, a stamtąd, znowu po kilku dniach, do Polski - pisze "NYT", opierając się na relacjach anonimowych przedstawicieli wywiadu USA.

Innym czołowym terrorystą, który znalazł się jakoby w Polsce, był Abu Zubajda, szef logistyki w Al-Kaidzie. Także aresztowany w Pakistanie w marcu 2002 roku, został najpierw przetransportowany do pierwszego tajnego więzienia CIA w Tajlandii, a "w wiele miesięcy później" do Polski - utrzymuje "NYT".

Nowojorski dziennik twierdzi, że w Polsce, w pobliżu lotniska w Szymanach, około 160 km od Warszawy "założono najważniejsze z tajnych więzień CIA ("czarnych miejsc CIA")" i przesłuchiwano tam podejrzanych przy użyciu brutalnych metod.

"Polskę wybrano, ponieważ nie było tam żadnych miejscowych kulturalnych ani religijnych więzi z Al-Kaidą, co czyniło nieprawdopodobnym infiltrację lub atak ze strony jej sympatyków" - pisze gazeta, powołując się na "pewnego funkcjonariusza CIA".

"Co najważniejsze, funkcjonariusze polskiego wywiadu bardzo pragnęli współpracować" - czytamy w "NYT".

Dziennik przywołuje wypowiedź byłego dyrektora tajnych operacji w CIA Jamesa L.Pavitta, który miał określić Polskę mianem 51. stanu USA.

- Polska to 51. stan - powiedział jeden były funkcjonariusz CIA, wspominając słowa Jamesa L.Pavitta, wówczas dyrektora tajnych operacji w agencji - pisze "NYT".

Oskarżenia Polski o to, że na jej terenie znajdowało się tajne więzienie CIA, wysunięto po raz pierwszy w grudniu 2005 roku, gdy ujawnił je artykuł w "Washington Post".

Organizacje obrony praw człowieka, jak Human Rights Watch, pisały o nich w tonie pewności, ale nie przedstawiły niezbitych dowodów. Po ujawnieniu więzienia miało ono zostać zlikwidowane, a przetrzymywani w nim terroryści wywiezieni do amerykańskiej bazy wojskowej Guantanamo na Kubie.

Sprawę badała przez kilka lat m.in. specjalna komisja Unii Europejskiej i także nie znalazła stuprocentowych dowodów na istnienie więzienia CIA w Polsce.

Władze RP - kolejne rządy i prezydenci - zaprzeczają, jakoby więzienie kiedykolwiek istniało.

A Memorial for the World’s Princess

Pool photo by Lewis Whyld

Princes William, left, and Harry on Friday with their father, Prince Charles, after a “service of thanksgiving” for Diana.

Published: September 1, 2007

LONDON, Aug. 31 — Prince Harry, the younger of her two sons, called her “the best mother in the world.” The bishop of London remembered how readily “she found the right word or the right gesture to bring cheer and comfort.” And Earl Spencer, her brother, who gave such a rousing, combative speech at her funeral, was silent this time around.

Multimedia

Slide Show

Remembering Diana

Related

Screens Blog: She Kissed Us Last Thing at Night (August 31, 2007)

Enlarge This Image

Francois Mori/Associated Press

A shrine in memory of Diana, Princess of Wales, at the Pont de l'Alma tunnel, where she was killed in an accident on August 31, 1997.

The service at noon here on Friday for the 10th anniversary of the death of Diana, the Princess of Wales, was simple and poignant, a dignified celebration of a life rather than a somber mourning of a death.

Prime Minister Gordon Brown was among the nearly 500 invited guests, as were his two predecessors, John Major and Tony Blair. Elton John, Richard Attenborough and Richard Branson came. So did a dozen of the princess godchildren; flower girls and pageboys from her wedding, in 1981, to Prince Charles; representatives of various charities she supported; and more than 30 members of the royal family.

Camilla, the Duchess of Cornwall, Charles’s second wife, was glaringly absent. Reportedly afraid of being heckled — she was, after all, the woman Diana was referring to when she declared there were “three of us in this marriage” — Camilla made a last-minute decision to stay away, leaving Charles to lead the way alongside his sons, Prince Harry and Prince William.

Queen Elizabeth followed, with her husband, Prince Philip.

The crowds that gathered between Buckingham Palace and the Guards’ Chapel, where the service took place, were warm, encouraging and royalist. Their support of the queen — they applauded her as she went into the chapel, and again when she came out — was a far cry from the restive, antimonarchist mood of a decade ago, when she was criticized for not being emotional enough.

London did not come to a standstill, as it did in that odd, fevered time after Diana’s death on Aug. 31, 1997, in a car accident in Paris, at the age of 36. But around the city, and across Britain, people paused once more to remember the princess.

Flowers covered the front gates of Kensington Palace, where Diana lived, and several hundred people gathered there for an open-air memorial service. Mohamed Al-Fayed, the father of Emad Mohamed Al Fayed, known as Dodi, who was killed with Diana, led a two-minute period of silence at Harrods department store, which he owns, while standing behind “Innocent Victims,” a bronze of Dodi and Diana cavorting with a bird. Other memorials were held later in Manchester, Bristol and Cardiff.

The London service was not open to the public, though it was televised live.

Prince Harry’s speech, in which he spoke wistfully of his mother’s “unrivaled love of life, laughter, fun and folly,” was the most moving. Harry, who was just 12 when Diana died, called for her to be remembered “as she would have wished to be remembered — as she was: fun-loving, generous, down-to-earth, entirely genuine.”

In his address, the bishop of London, the Right Rev. Richard Chartres, praised the princess’s support of AIDS patients and other downtrodden people and said her work had enriched and expanded the role of the royal family (though he did not mention that when she and Charles were divorced, the royal family officially banished her, stripping her of her royal title).

He also criticized the gossip, point-scoring and squabbling that the princess’s memory still seems to provoke.

“Let it end here,” he said. “Let this service mark the point at which we let her rest in peace and dwell on her memory with thanksgiving and compassion.”