Wokół identyfikacji ciała Marii Kaczyńskiej było trochę zamieszania. Musieliśmy zrobić to szybko i ze 100-, a nawet 200-procentową pewnością – wspomina w najnowszym "Newsweeku" Wiktor Kołkutin, szef lekarzy, którzy brali udział w identyfikacji ciał ofiar katastrofy smoleńskiej.
Kołkutin od lipca 2009 do grudnia 2010 roku był dyrektorem Rosyjskiego Centrum Medycyny Sądowej. Wraz ze swoją ekipą zajmował się identyfikacją ciał ofiar katastrofy prezydenckiego tupolewa w Smoleńsku.
- Wszystko było zrobione w ekspresowym tempie. To był ogrom materiału. Mieliśmy 96 ciał i ponad 600 fragmentów. Tymczasem ekspercka identyfikacja trwała zaledwie cztery dni – opowiada.
- Kilka dni później dostarczono też badania DNA. Nie było takiego precedensu w Rosji. Dla porównania, identyfikacja ofiar Kurska trwała ponad miesiąc – dodaje Kołkutin.
Pytany o identyfikację ciała Marii Kaczyńskiej, odpowiada, że nie pamięta szczegółów.
– Wiem tylko, że było wokół tego trochę zamieszania. Pamiętam też, że szczególnie zaangażowana w poszukiwania była minister Ewa Kopacz, która powtarzała, że odnalezienie ciała Marii Kaczyńskiej to priorytetowe zadanie - podkreśla Kołkutin.
- Musieliśmy zrobić to szybko i ze 100- a nawet 200-procentową pewnością. Nie mogło być najmniejszych wątpliwości – wspomina.
Kołkutin dodaje, że nie może niczego zarzucić postawie Ewy Kopacz w Moskwie. - Wręcz przeciwnie, mogę o niej mówić w samych superlatywach. Była bardzo zaangażowana w to, by ułatwić nam pracę i pomóc rodzinom ofiar – mówi w rozmowie z Newsweekiem".
"Nie obyło się bez zamieszania"
Doktor nie zaprzecza, że w prosektorium panował chaos, ale podkreśla, że trwało to krótko.
- Nie obyło się bez zamieszania. W końcu jednocześnie przywieziono kilkadziesiąt ciał. To wyglądało tak: w wielkiej sali nad ciałami krąży ok. 20 patomorfologów. Obok nich co najmniej 50 specjalistów. (…) Tłum ludzi. Po dwóch, trzech godzinach sytuacja została opanowana – mówi.
Twierdzi także, że ponad dwie trzecie ciał można było rozpoznać bez większego trudu: Nawet, jeśli twarz była zdeformowana, ciało było w jednym kawałku. Była więc szansa na rozpoznanie zmarłego dzięki jakiemuś znakowi szczególnemu.
Według niego, Polacy przyłączyli się do identyfikacji niezbyt szybko. - Przyjechali dopiero następnego dnia. Pamiętam, jak przebierali się w uniformy, kręcili się bez pośpiechu. Kiedy jednak przystąpiliśmy do pracy, nie było między nami żadnych zatargów.
- Jeżeli chodzi o sam proces identyfikacji, to nikt od Polaków nie oczekiwał bohaterskich czynów. Zresztą sami się do nich specjalnie nie wyrywali. Byli nam potrzebni głównie po to, by dostarczać materiał, który mógł pomóc przy rozpoznawaniu ciał - mówi.
Pytany o zamianę ciała Anny Walentynowicz, zdecydowanie odpiera zarzuty. - Co wydarzyło się po tym, jak trumny z ciałami wyjechały z Moskwy do Polski, nie wiemy. Takich pytań nie należy zadawać Rosjanom. Nie odprowadzaliśmy polskich trumien aż do mogił, w których spoczęły – ucina.
Cały wywiad w najnowszym wydaniu tygodnika "Newsweek".
