Polityk zaznacza w rozmowie z Piotrem Legutką i Dobrosławem Rodziewiczem, że pomysł ten zrodził się w kilku miejscach jednocześnie.
"Po powrocie z Jarosławem Kaczyńskim do Warszawy poleciałem z powrotem po trumnę. Potem w Warszawie odbyły się uroczystości w Pałacu na Krakowskim Przedmieściu, a wieczorem doszło do słynnej kolacji, która już po fakcie cieszyła się takim zainteresowaniem części mediów" – relacjonuje wydarzenie europoseł.
Dodaje, iż kolacja odbyła się w restauracji "Tradycja Polska", gdzie prezydent lubił jadać.
"Dziennikarka (Monika Olejnik – red.) była bardzo poruszona. Powiedziała wtedy coś w rodzaju: »Musicie poszukać Jarosława Kaczyńskiego i pomóc mu wymyślić, jak będzie z pogrzebem. Przecież nikt się tym teraz nie zajmuje, nikt nie ma do tego głowy«. (…) I na następny dzień rano przygotowałem taką notatkę, na której były cztery warianty pochówku. Wśród nich Świątynia Opatrzności Bożej, bo wiedziałem o tej możliwości od kardynała (wówczas arcybiskupa) Kazimierza Nycza. Poza tym Powązki, do których początkowo najbardziej przychylał się wtedy Jarosław Kaczyński i do tego wyboru nawoływała też »Gazeta Wyborcza«. Była Archikatedra warszawska. No i Wawel" – wspomina lider PJN.
Kowal zaznacza, że koncepcję pochowania Lecha Kaczyńskiego w Świątyni Opatrzności Bożej została odrzucona przez rodzinę prezydenta, gdyż Świątynia była dopiero w budowie. Archikatedra warszawska z kolei była zbyt mała na pochówek pary prezydenckiej.
"Za katedrą mocno przemawiało jedno — tradycja chowania w tym kościele prezydentów — to jest miejsce prezydenckie. I to przewaga katedry warszawskiej nad Wawelem, miejscem pochówku królów i wodzów, ale nie prezydentów. Z kolei za Krakowem przemawiała wola kardynała Dziwisza, który był gotów na takie rozwiązanie" – przekonuje Paweł Kowal, podkreślając, że trzy dni zajęło wypracowanie stanowiska w tej sprawie.
Polityk wspomina, iż "już nawet kiedy ostatecznie ustalono, że pogrzeb odbędzie się w Krakowie, pojawiła się koncepcja, żeby nie było przejścia drogą królewską, tylko żeby przewieźć trumnę z kościoła Mariackiego".
"Ktoś zaczął podawać jakieś organizacyjne powody, potem ograniczono liczbę miejsc dla biskupów biorących udział w uroczystości" - pisze.
Kowal wspomina również reakcję Bronisława Komorowskiego na wieści o pochowaniu Lecha Kaczyńskiego na Wawelu. "Była taka rozmowa, moja i Maćka Łopińskiego z nim, o Wawelu. Od nas dowiedział się o tej idei. Widać było, że Bronisław Komorowski z tą propozycją się nie zgadza, ale byłem przekonany, wychodząc ze spotkania, że nie będzie działał przeciw niej" – przekonuje Kowal.
Szef PJN zaznacza, że był dotknięty publiczną wypowiedzią Władysława Bartoszewskiego, który mówił, że prezydent Warszawy powinien leżeć w Warszawie. "Zabrzmiało to jak brak uznania państwowej roli Kaczyńskiego. Dla mnie było zaskoczeniem, że można tak to ująć, że człowiek tak zasłużony jak Bartoszewski może w ten sposób sformułować myśl (…)" – mówi Kowal
Pioto Legutko i Dobrosław Rodziewicz pytali Pawła Kowala, czy decyzję tę podjęto za świadomością, iż wywoła ona opory i protesty.
"Decyzję podjęto z pełną świadomością reperkusji, jakie wywoła, ale też decyzji o pochówku nie podejmuje się w głosowaniu. Jarosław Kaczyński zdawał sobie z tego sprawę, chociaż po proteście Andrzeja Wajdy w jego otoczeniu rozważano zmianę decyzji. Jednego, jak pamiętam, jednak wtedy nie było: chęci czynienia z trumny znaku sprzeciwu za wszelką cenę" - podkreśla.
Wykorzystano, dzięki uprzejmości Wydawnictwa Literackiego, fragmenty książki Pawła Kowala "Między Majdanem a Smoleńskiem". Zawiera ona zapis rozmowy, jaką z europosłem i liderem partii Polska Jest Najważnejsza przeprowadzili dziennikarze Piotr Legutko i Dobrosław Rodziewicz. Książka ukazała się w listopadzie 2012 roku.
