Kataryna: nie jestem perfidną grą operacyjną

BLOGERKA „KATARYNA” W WYWIADZIE DLA TVN24.PL

Kataryna jest kobietą. Bloga pisze sama. Nic więcej nie chce zdradzać.

TVN24

Wszyscy szukali, my znaleźliśmy i namówiliśmy na wywiad. Kataryna – tajemnicza prekursorka politycznych blogów - mówi nam o rozczarowaniu Rokitą, karci "damskiego boksera" Sikorskiego, analizuje transfery polityczne i przyznaje, że straciła nadzieję "na coś wielkiego" w polityce.

Kataryna, to ciekawa i tajemnicza postać polskiego Internetu. Świetna komentatorka życia politycznego. Jej blog czytają codziennie tysiące osób. Od kilku lat dziennikarze próbują rozszyfrować jej tożsamość. Mówiono, że jest Rafałem Kalukinem dziennikarzem "Gazety Wyborczej", Luizą Zalewską z "Dziennika", Katarzyną Kolendą-Zaleską z TVN a nawet posłanką Iwoną Śledzińską-Katarasińską. Żadną z tych osób nie jest.

O Katarynie jest jednak coraz głośniej. Ostatnio została bohaterką imprezy dla blogerów z Salonu24. Choć na imprezie nie była, na forum Salonu24 podziękowała za spotkanie i… rozpętała burzę, bo przecież nikt jej nie widział i nadal nie wie kim jest.

Postaraliśmy się dowiedzieć o niej czegoś więcej. Kataryna zgodziła się na wywiad dla portalu tvn24.pl po krótkich namowach. W telefonie słychać było damski głos. Nie zgodziła się na spotkanie. Wywiad przeprowadziliśmy mailowo. Kataryna twierdzi, że nie pracuje w mediach, ani w polityce. Nie rozumie czemu wzbudza sensację. W końcu – jak mówi portalowi tvn24.pl – jej blog "nie kryje żadnej tajemnicy".


TVN24.pl: Znów szuka Cię cała Polska. Szukano na imprezie Salonu24. Byłaś tam?

Kataryna: Nie. Jestem zaskoczona zamieszaniem jakie wywołał niewinny żart, a zwłaszcza tym, że poważna gazeta ("Dziennik" – red.) uznała to za temat na sporą notkę.

Cieszy Cię ta popularność?

Mój blog przecież nie kryje żadnej tajemnicy. Nie daję powodu do takich dociekań, a tym bardziej do snucia tak fantastycznych teorii jak ta, że jestem jakąś perfidną grą operacyjną Agory.

Kataryna

Miłe to nie jest. Trochę tego nie rozumiem, bo mój blog przecież nie kryje żadnej tajemnicy. Nie daję powodu do takich dociekań, a tym bardziej do snucia tak fantastycznych teorii jak ta, że jestem jakąś perfidną grą operacyjną Agory, a mojego bloga pisze Rafał Kalukin, a wszystko po to, żeby ściągnąć prawicowych czytelników i w odpowiednim momencie ich ośmieszyć ujawniając, że cały czas czytali prowokatora i dali się podejść "Gazecie". Dasz wiarę, że sporo osób kupiło taką teorię? Ale co się dziwić jeśli nawet ktoś tak rozsądny i normalny jak Krzysztof Leski (komentator TVP3 – red.) ma swoją dziwaczną hipotezę.

Dlaczego nie chcesz zaspokoić ciekawości internautów, dziennikarzy, polityków i ujawnić się?

Bo nie widzę powodu, dla którego powinnam zaspokajać czyjąś ciekawość swoim kosztem.

Leski powiedział, że Kataryna, to nie jedna osoba, ale kilka…

Jestem jedną osobą. Leski pisze o wiele, wiele więcej niż ja, a jest jedną osobą, nie rozumiem więc dlaczego uważa, że mojego bloga pisze kilka osób. Większość osób przecenia ilość pracy wkładanej w pisanie notki. Nie jest to nigdy efekt długiej i ciężkiej pracy, do której trzeba całego sztabu. Mam po prostu dość dobrą pamięć i umiem ją sobie błyskawicznie odświeżyć przy pomocy internetowej wyszukiwarki. Ot i cała tajemnica. Nawet nie nazywałabym tego researchem.

Paweł Wroński z "Gazety Wyborczej" mówi "Dziennikowi” o Katarynie: "to facet albo przynajmniej ma męski typ postrzegania świata".

Pojęcia nie mam co to jest "męski typ postrzegania świata". Roboczo zakładam, że jest to coś, co Wroński wymyślił na poczekaniu, chcąc mnie obrazić.

Kataryna

Ciekawa jestem, co na taki seksistowski komentarz Wrońskiego jego koleżanki z "Wysokich obcasów". Trudno mi to skomentować, bo pojęcia nie mam co to jest "męski typ postrzegania świata". Roboczo zakładam, że jest to coś, co Wroński wymyślił na poczekaniu, chcąc mnie obrazić. Nawiasem mówiąc, ten komentarz sporo chyba mówi o "męskim postrzeganiu świata" przez Pawła Wrońskiego, niż o mnie. Poważny dziennikarz przekonany, że jakiś facet od kilku lat pisze bloga udając kobietę? Po co by to robił? Żałuję, że dziennikarka nie dopytała, bo bardzo jestem ciekawa jaką spiskową wizję ma na ten temat Paweł Wroński. Jedno jest raczej pewne, mój typ postrzegania świata jest znacząco różny od jego, jeśli więc mój jest męski to jego siłą rzeczy musi być babski.

Polskiemu Radiu mówiłaś swego czasu, że nie pracujesz w mediach, ani w polityce. W jakiej więc branży pracujesz.

Nic się nie zmieniło, nie pracuję ani w mediach, ani w polityce.

I tyle?

…

Po co piszesz bloga?

Nie rozumiem strachu przed pewnymi tematami, przed pewnym środowiskiem. Jeśli media tak bezkompromisowe i odważne wobec obecnej władzy, ciągle boją się tej, która odeszła, to jest w tym coś bardzo niepokojącego.

Kataryna

Nie stawiałam i nie stawiam sobie żadnego celu. Polityka mnie interesuje, śledzę ją i komentuję, ale raczej bez nadziei, że kogoś do czegoś przekonam. Mam tylko nadzieję, że dzięki blogom politycznym zmienią się trochę mainstreamowe media i mniej będzie takich kompromitacji jak z "taśmą Oleksego" kiedy żadne, poważne medium "nie zauważyło" fragmentu gdzie Gudzowaty z Oleksym rozmawiają o zamachu Kwaśniewskiego na Millera, skupiając się na bezie i liftingach, jakby to było na tej taśmie najciekawsze. Nie rozumiem strachu przed pewnymi tematami, przed pewnym środowiskiem. Jeśli media tak bezkompromisowe i odważne wobec obecnej władzy, ciągle boją się tej, która odeszła, to jest w tym coś bardzo niepokojącego.

Oskarżasz media o strach. Piszesz, że nie podjęły tematu "zamachu". A to nieprawda. Ten wątek jak i inne tłuczono na okrągło. Kto konkretnie zawiódł?

Tyle uwagi poświęca się michałkom, a mocne tematy nie znajdują zainteresowania. Za dużo miejsca w gazetach zajmują jakieś pseudoafery, a większość naprawdę ciekawych spraw jest niewyjaśniona.

Kataryna

Owszem, tłuczono na okrągło ale wybrane fragmenty, te najzabawniejsze ale nie mające takiego ciężaru. Tymczasem na tej taśmie pojawia się wątek naprawdę mocny, fragment gdzie Gudzowaty z Oleksym rozmawiają o konkretnej intrydze Kwaśniewskiego wymierzonej w Millera. Przy tym fragmencie rozmowy ciarki przechodzą a z jakichś powodów nie znalazł się on w żadnej relacji medialnej. Jeden raz zaistniał w mediach jak Interia czy też Onet, nie pamiętam, przedrukowały to z mojego bloga. A przecież tu aż się prosi o wyjaśnienie jak było, czy faktycznie tego rodzaju intrygi miały miejsce. Odwaga mediów jest w przypadku Kwaśniewskiego i jego otoczenia mocno ograniczona, owszem, już mogą pokazać i nawet obśmiać pijanego Kwaśniewskiego ale przeprowadzić rzetelne dziennikarskie śledztwo w sprawie domniemanej intrygi byłego prezydenta wobec byłego premiera - nie ma chętnych. No chyba, że to ja jestem dziwna uznając ten fragment taśmy za 100 razy mocniejszy niż te wybrane przez dziennikarzy uwagi o bezach, bucu, narcyzie i liftingach. Media dziwnie trzymają się z daleka od wszystkiego co przynosi Gudzowaty, nie wyjaśniły wątku z rzekomą intrygą Miodowicza wymierzoną w Gudzowatego, wątku tych zamachów o których tu gadają z Oleksym czy choćby niedawnego wątku o tym, że Oleksy namawiał Gudzowatego do składania fałszywych zeznań przeciwko Millerowi. Nie rozumiem tego bo są to sprawy nieporównanie bardziej sensacyjne niż na przykład taśma Rydzyka czy taśma Neli Rokity. Tyle uwagi poświęca się michałkom, a mocne tematy nie znajdują zainteresowania. Za dużo miejsca w gazetach zajmują jakieś pseudoafery a większość naprawdę ciekawych spraw jest niewyjaśniona. Jak choćby sprawa Chronowskiego. Mogę w nieskończoność sypać kolejnymi przykładami. Ja po prostu nie mogę zdzierżyć jak się tyle genialnych tematów dla dziennikarza śledczego marnuje.

Od początku sierpnia na blogu nie ma żadnego wpisu. Naprawdę nie było o czym pisać od tej pory?

Było o czym pisać, ale z różnych powodów nie wyszło. Inna sprawa, że trudniej się zaangażować, gdy człowiek już stracił nadzieję na coś wielkiego.

Kataryna

Jasne, że było o czym pisać ale z różnych powodów nie wyszło. Inna sprawa, że trudniej się zaangażować, gdy człowiek już stracił nadzieję na coś wielkiego.

Polityka zaczęła Cię nudzić?

Nie. Ona wciąga. Jednak o ile w 2004 i 2005 roku nadzieja, że już za chwilę zacznie się normalność, dodawała energii, tak teraz poczucie, że pewne nadzieje nigdy się już nie ziszczą, strasznie demotywują. Nie na tyle, żeby się przestać polityką interesować ale coraz trudniej o niej rozmawiać. Zwłaszcza w kampanii wyborczej tak niemerytorycznej jak ta.

Dobrze się stało, że będą wybory?

Pytanie czy było jakieś lepsze wyjście? Oczywiście poza konstruktywnym wotum nieufności z premierem Kaczmarkiem i rządem zgody narodowej. Trochę nawet żałuję, że pozbawiono nas takiego widowiska. Choć wiele wskazuje na to, że po wyborach będzie jeszcze zabawniej. Nie mam nadziei, że normalniej.

Jak oceniasz karuzelę politycznych transferów?

Trudno mieć pretensje do polityka, który uznał, że z inną partią mu bardziej po drodze, nikt nikomu wierności nie ślubował, szkoda tylko że te rozstania takie bez klasy. Są też oczywiście transfery szokujące, jak przejście Kutza do Platformy. Trochę mnie ten transfer niepokoi, bo jeśli ktoś tak nienawidzący PiS-u jak Kutz przechodzi do Platformy, to musi mieć pewność, że powyborcza koalicja będzie z LiD-em a nie z PiS-em. Nie wierzę, że przeszedłby do Platformy gdyby dopuszczał myśl, że po wyborach wyląduje w koalicji z tym strasznym Kaczorem. Jestem przekonana, że nie poszedł w ciemno i przed ogłoszeniem przejścia do Platformy upewnił się sto razy u Tuska i Schetyny co do powyborczych planów koalicyjnych PO. Musiał dostać gwarancję, że żadnego sojuszu z "kaczystami" nie będzie. To kolejna - po eliminowaniu frakcji Rokity w PO i Millera w SLD przesłanka za nieuchronnością koalicji PO-LiD. Dla wiecznych sierot po PO-PiS-ie to bardzo zła wiadomość.

Czy jest w tej kampanii wyborczej coś, co Cię szczególnie zniesmaczyło?

Najbardziej uderzyła mnie spektakularna porażka Jana Rokity, a zwłaszcza to, co z ludzi przy tej okazji wychodzi.

Kataryna

Najbardziej uderzyła mnie spektakularna porażka Jana Rokity, a zwłaszcza to, co z ludzi przy tej okazji wychodzi. Z Radka Sikorskiego wyszedł na przykład prostak i damski bokser, niewybrednie komentujący decyzję Nelly Rokity i rzucający żenujące żarty, że zmieniłby zamki gdyby jemu żona coś takiego zrobiła. Z Jana Rokity wyszedł tchórz, który nie chce lub nie potrafi obronić żony przed chamstwem swoich partyjnych kolegów i pozostawia bez komentarza wypowiedzi Sikorskiego oraz deklaracje swoich partyjnych kolegów w rodzaju "Janku wszyscy ci współczujemy". Nawet sympatyczny ulubieniec tłumów Kazio Marcinkiewicz, jeszcze niedawno serdeczny kolega Rokity, z którym według medialnych doniesień miał nawet partię tworzyć, jak tylko się okazało, że Rokita już jest na politycznym marginesie, pobiegł do gazet chwalić się, że Rokita go prosił o głosowanie na jego żonę, ale on się nie dał uprosić. Po prostu żenada. I choć Rokita jest moim wielkim rozczarowaniem, to naprawdę przykro patrzeć jak został potraktowany. Mógł przecież odejść w stylu Mężydły czy Sikorskiego. Na pewno miałby dużo ciekawego do powiedzenia.


Rozmawiała Karolina Deling