Jerzy Urban przeprasza Ćwiąkalskiego za kiełbasę

dżek

2009-03-14, ostatnia aktualizacja 2009-03-14 13:44

Tygodnik "Nie" i jego naczelny - Jerzy Urban - zapłacili ponad 100 tys. zł za wykupienie ogłoszenia, w którym dementują nieprawdziwe informacje o Zbigniewie Ćwiąkalskim i jego rzekomym udziale w imprezie imieninowej Henryka Stokłosy, a także powiązaniach finansowych z tym biznesmenem.

Fot. Piotr Bernaś / AG

Jerzy Urban

Fot. Tomasz Wawer / AG

Zbigniew Ćwiąkalski

fot. za "Gazetą Wyborczą"

Przeprosiny Jerzego Urbana w "Gazecie Wyborczej"

- Jerzy Urban i tygodnik satyryczny "Nie" przepraszają Pana Zbigniewa Ćwiąkalskiego za dwa opublikowane w tygodniku teksty - tymi słowy zaczyna się ogromne ogłoszenie opublikowano dziś na trzeciej stronie "Gazety Wyborczej". Wykupienie całej kolumny w wydaniu ogólnopolskim kosztuje 120 tys.

"Nie" dostało rabat i zapłaciło "tylko" 100 tys. zł netto.

Dementi dotyczy dwóch artykułów, które ukazały się na przełomie stycznia i lutego na łamach tygodnika. Teksty "Za co naprawdę wyleciał minister sprawiedliwości. Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą" oraz "Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą. Witaj mój aresztancie" dotyczyły wizyty ówczesnego ministra sprawiedliwości (i jednocześnie Prokuratora Generalnego) 17 stycznia br. w domu Stokłosy. Minister miał się tam pojawić z bukietem róż i podarunkiem. Na pożegnanie miał otrzymać pięć kartonów wędlin.

Zbigniew Ćwiąkalski zaprzeczał, jakoby był gościem na imieninach byłego senatora, obecnie oskarżonego w korupcyjnym procesie. Ćwiąkalski poszedł do sądu. Sprawę wygrał.

Artykuły zostały określone jako "nieprawdziwe, naruszające jego godność, dobre imię oraz narażające go na utratę zaufania publicznego niezbędnego do wykonywania zawodu". Gazeta przyznała, że opisane w artykułach zdarzenia "nie miały miejsca".

Gazeta zdementowała też informacje, że Zbigniew Ćwiąkalski wystawił Stokłosie rachunek na 1,2 mln zł za "usługi adwokackie" i że żona Stokłosy zapłaciła byłemu ministrowi sprawiedliwości 200 tys. zł za zwolnienie jej męża z aresztu.

NIE: Witaj mój aresztancie (7/2009)

Autor:
Strona: 1

Witaj mój aresztancie

„Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” cd.

W wydaniu „NIE” z 29 stycznia opisaliśmy skandal niezwykły nawet jak na Europę Wschodnią. Długotrwały areszt opuszcza za 3-milionową kaucją biznesmen Henryk Stokłosa, były senator. Czeka go proces za poważne przestępstwa na szkodę państwa. Jest oskarżany m.in. o korumpowanie ministerialnych urzędników. W 23 dni po opuszczeniu aresztu Stokłosę odwiedza z pękiem róż minister sprawiedliwości – prokurator generalny, profesor prawa Zbigniew Ćwiąkalski. Świętuje z doniedawnym aresztantem jego imieniny, konferuje z nim i odjeżdża samochodem BOR prowadzonym przez oficera ochrony. Auto ma wyładowane wędlinami, które wyrabia firma Stokłosy.
W tym czasie, czyli w końcu stycznia, media, a co za tym idzie opinia publiczna, fascynują się dwoma wydarzeniami: że były premier ma kochankę i chce się rozwodzić, i że w więzieniu powiesił się skazany na dożywocie zabójca Olewnika. To drugie uchodzi za przyczynę złożenia dymisji przez ministra Ćwiąkalskiego.
1.
W artykule „Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” „NIE” wskazywało na to, że premier i politycy Platformy wykluczali dymisję ministra sprawiedliwości i bronili go, póki chodziło o jego odpowiedzialność polityczną za niedopatrzenie podległej mu służby więziennej i o zbagatelizowanie zdarzenia w publicznych wypowiedziach. Twierdziliśmy, że prof. Ćwiąkalski przestał być ministrem dopiero wówczas, gdy premier dowiedział się o jego wizycie u Stokłosy.
Telewizji ani prasy nie zainteresował w ogóle ujawniony w „NIE” skandal. Ani Ćwiąkalski, ani kancelaria Tuska nie zaprzeczyły głoszonym w „NIE” rewelacjom kompromitującym głównego strażnika sprawiedliwości w Polsce.

Ponieważ zaprzeczeń nie ogłoszono, trudno ciszę, jaką otoczono wyprawę Ćwiąkalskiego, wytłumaczyć tylko nieufnością do „NIE” jako źródła informacji. Zamiłowanie mediów do ignorowania „NIE”, a co za tym idzie ujawnianego przez nas zła, także nie mogło być dostatecznym powodem przemilczenia samego faktu i jego wymowy. Oto bowiem prokurator generalny i minister w ogóle nie rozumie swojej roli, skoro brata się niemal publicznie z osobą, którą jego podwładni – prokuratorzy – obwiniają o poważne przestępstwa. Róże dla Stokłosy są przecież sygnałem dla podporządkowanego mu aparatu ścigania, że oskarżony cieszy się wysoką protekcją. Główny w rządzie strażnik prawa bagatelizuje przestępczość.
Telewizje i prasa mogły przeprowadzić własne dziennikarskie śledztwo, a przynajmniej zapytać kancelarię premiera i samego Ćwiąkalskiego, czy to prawda, że składał wizytę z kwiatami u swego niedawnego aresztanta oczekującego na proces. Nic takiego nie odzwierciedliła żadna publikacja. Nie proszono także redakcji „NIE” o dowody, że prokurator generalny składał imieninową wizytę człowiekowi ściganemu przez prokuratorów niższej rangi. Oparliśmy się zaś na oświadczeniach dostatecznej liczby naocznych świadków szokującego wydarzenia. Są wśród nich pisemne.
Wskazuje to na znaczną dowolność w dobieraniu zdarzeń, które mają zajmować opinię publiczną i na stronniczość mediów. Nielubianych polityków postawią pod pręgierz za byle co, szanowanemu ministrowi lubianego rządu nie wywleką rzeczywistego skandalu. Niby wszystkim chodzi o jakość państwa, ale objawy gnilne dobierane bywają do krytycznych publikacji według kryteriów stronniczych, nieuczciwych. „NIE” także wolałoby nie pomagać PiS-owi w walce z Tuskiem, jednakże bardziej szkodliwe politycznie jest przemilczanie tego, że członek rządu nie rozumie swojej roli i do niej się nie nadaje. Przy tym minister wzmacnia mniemania ludowe, że świat polityki i świat przestępczy w ogóle są w czułych stosunkach towarzyskich.
2.
Wizyta w pałacu Stokłosy ministra sprawiedliwości i wywózka wędlin wywołały w Śmiłowie i okolicy dalej idące pogłoski i podejrzenia. Prof. Ćwiąkalski, zanim został ministrem, był obrońcą Henryka Stokłosy. Ktoś opowiada, że rzekomo widział rachunek, który Ćwiąkalski w trzy tygodnie po tym, jak został ministrem, wystawił Stokłosie za swoje minione adwokackie usługi dla eks-senatora.
Miał opiewać a 1 200 000 zł kwotę niebywałą jak na honorarium obrońcy, mającą więc korupcyjny posmak.

Plotkuje się także, że żona Stokłosy 13 grudnia widziała się z min. Ćwiąklaskim i dała mu 200 000 zł za wypuszczenie męża z aresztu. Dwa dni później sąd okręgowy nie zgodził się co prawda na uchylenie aresztu, ale – jak ludzie bajają – po interwencji Stokłosowej u ministra sąd apelacyjny szybko wypuścił go za kaucją. Są to oczywiście pogłoski nieprawdopodobne, a siłami naszej redakcji nie do sprawdzenia. Natomiast odwiedziny ministra z pękiem róż w domu osoby podejrzanej o korupcję są rzeczą sprawdzoną, która nadaje prawdopodobieństwo plotkom i zapewnia im rezonans. Gruntuje to społeczne przekonanie, że każdym rządem rządzi pieniądz.
Na długo przed naszą publikacją o Ćwiąkalskim ta wredna pogłoska o pieniądzach, które miał on dostać od Stokłosów (powtarzają się kwoty 1 200 000, a potem 200 000 zł), dotarła do sfer politycznych Warszawy. Przy tym plotka głosi, że źródłem plotek w Warszawie jest żona pana Stokłosy. Zapewne jednak Człowiek Roku „Wprost” ozłocony na okładce tego tygodnika nie poleci sprawdzać absurdalnych pomówień swoich ministrów o przestępstwa. W każdym razie Ćwiąkalski jako minister sprawiedliwości nie umocnił w narodzie poczucia, że żyją w praworządnym państwie, a rząd Tuska jest uczciwy.
3.
Relację ze styczniowych uroczystości u Henryka Stokłosy zawartą w artykule „Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” musimy doprecyzować. Były senator, potem aresztant 4 stycznia obchodził 60-lecie urodzin. Przyjęcie urodzinowe wydane zostało w restauracji Pasibrzuch położonej ok. 3 km od rezydencji Stokłosy. Miało więc charakter publiczny. Natomiast z okazji imienin Henryk Stokłosa podejmował gości w swoim domu. To już nie była jedna duża impreza. Przyjęcie typu bufetowego (tzw. szwedzki stół) urządzano od południa w sobotę 17 stycznia (wtedy był tam Ćwiąkalski) do poniedziałku 19 stycznia wieczorem. Goście się zmieniali.
Restauracja jest miejscem ogólnie dostępnym i dygnitarze tam się nie pokazali. Rezydencja Henryka Stokłosy, zwana przez miejscowych pałacem, leży w głębi posiadłości. Jest strzeżona przez ochronę byłego senatora. Znamy wiele szczegółów z pobytu w niej gości 17–19 stycznia. Np. wiemy, że szef powiatu przyjechał czarnym renault z kierowcą i znamy cyfrową część numeru wozu. Albo że telefony z życzeniami wpierw podejmował asystent Stokłosy Andrzej Krojec.

Autorzy artykułu „Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” niektórym z gości imieninowych u Stokłosy błędnie przypisali bytność na wcześniejszych urodzinach. Przepraszamy ich za tę nieścisłość wynikłą z pomylenia obu przyjęć.
Przedstawiciele władz powiatowych, których wymieniliśmy jako gości, nadesłali więc sprostowania podkreślając, że 4 stycznia nie byli na urodzinach, nie odwiedzali też Stokłosy w przeszłości. Imieniny odbyły się zaś później niż urodziny. Drukujemy poniżej należne sprostowania.

Redakcja
W artykule napisanym przez Bożenę Dunat oraz Marka Paprykarza znalazła się nieprawdziwa informacja o moim uczestnictwie w uroczystości 60. urodzin Stokłosy.
Uprzejmie informuję, że nie uczestniczyłem w tym spotkaniu, nie otrzymałem zaproszenia, mało tego, w tym okresie zmagałem się z dokuczliwą infekcją, która wymagała posłuszeństwa i pobytu w domowym zaciszu (leżenia w łóżku), do której się pod przymusem rodziny dostosowałem, zatem moje uczestnictwo było niemożliwe.
Znając Pana szczególną wrażliwość na rzetelność dziennikarską proszę na podstawie art. 31 pkt. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r – Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5 poz. 25 ze zm.) o umieszczenie stosownego sprostowania na tej samej stronie, na której zamieszczony jest w/w artykuł w najbliższym wydaniu gazety.
Z wyrazami szacunku
Poseł na Sejm RP
Stanisław Stec
Oborniki, 2009-01-27

Oświadczam, iż informacja zawarta w artykule autorstwa Bożeny Dunat i Marka Paprykarza: „Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” opublikowanym w Nr 5 (957) tygodnika „NIE” z 29 stycznia 2009 r., iż rzekomo 4 stycznia 2009 r. wziąłem udział w 60. urodzinach p. Henryka Stokłosy, jest w całości nieprawdziwa. Ani tego dnia, ani w przeszłości nie uczestniczyłem w imprezach, spotkaniach, uroczystościach, itp. organizowanych przez p. Henryka Stokłosę. Jestem szczerze zdziwiony sugerowaniem obecności mojej skromnej osoby na tak znakomitych uroczystościach i wśród ludzi tegoż autoramentu.
Starosta Pilski
Tomasz Bugajski
Piła, 27 stycznia 2009 r

Oświadczam, iż informacja zawarta w artykule autorstwa Bożeny Dunat i marka Paprykarza: „Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą” opublikowanym w Nr 5 (957) tygodnika „NIE” z 29 stycznia 2009 r., iż rzekomo 4 stycznia 2009 r. wziąłem udział w 60. urodzinach p. Henryka Stokłosy, jest w całości nieprawdziwa. Ani tego dnia, ani w przeszłości nie uczestniczyłem w imprezach, spotkaniach, uroczystościach, itp. organizowanych przez p. Henryka Stokłosę.
Przewodniczący Rady Powiatu w Pile
Mirosław Mantaj
Piła, 27 stycznia 2009 roku

NIE: Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą (5-2009)

Autor: BOŻENA DUNAT, MAREK PAPRYKARZ
Strona: 1

BOŻENA DUNAT

MAREK PAPRYKARZ

Ćwiąkalski zatruł się kiełbasą

Za co naprawdę wyleciał minister sprawiedliwości.

To nie z powodu trzeciego wisielca były już dziś minister sprawiedliwości podał się do dymisji. Prawdziwą przyczyną była notatka służbowa oficera Biura Ochrony Rządu, którą na biurko premiera Tuska przysłał wicepremier Schetyna.
– Za to cię wypieprzę! A przy okazji całą resztę! – miał wrzeszczeć Tusk. – Pisz rezygnację.
•••
Co się stało?
Od korników z biurka premiera wiemy, że w trakcie cytowanej rozmowy zadzwonił telefon. Na słuchawce wisiał wicepremier Schetyna. Oznajmił Tuskowi, że w sobotę 17 stycznia 2009 r. Ćwiąkalski bawił w rezydencji Henryka Stokłosy – byłego senatora RP, niedawno aresztowanego i wypuszczonego z aresztu, podejrzanego o popełnienie wielu przestępstw, w tym przekupstwa. Fakt obecności ministra sprawiedliwości u byłego klienta (Ćwiąkalski był adwokatem Stokłosy, zanim został ministrem) potwierdzała notatka sporządzona przez towarzyszącego Ćwiąkalskiemu oficera BOR, który był też jego kierowcą. Borowik napisał ją, by się wytłumaczyć z tego, że gdy wyjeżdżał ze Śmiłowa (w tej miejscowości znajduje się wielohektarowa posiadłość Stokłosy), gospodarz kazał wrzucić do bagażnika rządowego bmw pięć kartonów z tzw. wiązanką pilską, czyli wędlinami produkowanymi w zakładach należących do eks-senatora. Polędwica, szynka, kabanosy, biała surowa kiełbasa i parówki śmiłowskie...
– Jedna paczka dla kierowcy – zdecydował Stokłosa, bo ludzkie z niego panisko.
Oficer BOR myślał o prezencie aż do rogatek Warszawy. Nie wiadomo, czy jest jaroszem, czy może sądził, że sprawa się wyda. Przecież co
najmniej trzydziestu ludzi widziało, jak pracownicy Stokłosy ładowali podarunek do bagażnika. Na wszelki wypadek napisał notatkę.
W sobotę Ćwiąkalski wpadł złożyć życzenia Stokłosie – dwa dni później wypadały imieniny Henryka. Przywiózł 30 czerwonych róż i obraz: olejne płótno, na którym namalowano Zamek Królewski w Warszawie. Minister wypił lampkę szampana i szklaneczkę whisky. Rozmawiał przede wszystkim z gospodarzem. Po odejściu od stołu panowie zamknęli się w gabinecie. Wizyta trwała mniej więcej półtorej godziny.
•••
Korniki twierdzą, że Tusk roześmiał się słysząc Schetynowe rewelacje.
– Czy to prawda? – zapytał Ćwiąkalskiego.
Minister potwierdził. Wyjaśnił, że nie widzi niczego złego w odwiedzinach u byłego klienta. W trakcie rozmowy na biurku premiera wylądowała kserokopia borowikowej notatki.
– Za to cię wypieprzę...
•••
Już po dymisji Ćwiąkalski i Tusk dali do zrozumienia, że doszło do niej z powodu samobójczej śmierci Roberta Pazika – trzeciego porywacza i zabójcy Krzysztofa Olewnika. Saper myli się tylko raz – powiedział zwolniony z pracy minister sprawiedliwości poczuwając się do odpowiedzialności politycznej za zdarzenie w płockim areszcie.
Mamy powody sądzić, że był to pretekst i ukłon obydwu polityków w stronę opinii publicznej. Premier policzył słupki i wyszło mu, że na dymisji Ćwiąkalskiego może trochę zyskać, a przynajmniej niedużo stracić.
Przyjrzyjmy się faktom:
lW poniedziałek 19 stycznia przed piątą rano klawisze z Płocka znaleźli wyhuśtane ciało Pazika;
lPrzez cały dzień zarówno politycy Platformy, jak i znawcy prawa (np. prof. Andrzej Zoll) zapewniali dziennikarzy, że jeśli ktokolwiek
zawinił, to na pewno nie był to minister sprawiedliwości;
lWe wtorek 20 stycznia przed ósmą rano taką opinię – po raz kolejny – wyraził także Ćwiąkalski w rozmowie z red. Janiną Paradowską w radiu TOK FM; zaprzeczył, że ma podać się do
dymisji;
lPo dziewiątej służby prasowe premiera ogłosiły, że Ćwiąkalski jednak złożył rezygnację, a Tusk ją przyjął; poranne spotkanie u premiera miało być poświęcone sprawie Olewników – co należy zrobić, żeby wyjść z niej z twarzą; o dymisji Ćwiąkalskiego ani jego podwładnych nikt wcześniej nie myślał.
Tusk ma wiele wad, ale do tej pory nie zdradzał nadmiernej skłonności do histerii. Zwłaszcza
histerii spóźnionej o dwadzieścia kilka godzin. Gdyby postanowił, że głowa Ćwiąkalskiego ma spaść za samobójstwo Pazika, wymusiłby dymisję w poniedziałek rano. Wtedy by to odniosło odpowiedni efekt propagandowy.
Tymczasem przez cały poniedziałek wszyscy politycy PO bronili Ćwiąkalskiego – najwyraźniej na polecenie kierownictwa partii. Wyszli
na wałów, gdy dobę później Tusk oświadczył: Nie mogę zaakceptować zaniechań, niechlujstwa i słabości służb, które odpowiadają za to samobójstwo. Odpowiedzialność ponosi za to minister sprawiedliwości.
Politycy PO dziwią się do dziś. Jak za pół
roku jakiś policjant zastrzeli kogoś przez przypadek, to Schetyna też będzie odwołany? – pytają.
Także PSL burzy się z powodu decyzji kadrowych premiera.


Logika wskazuje, że albo Tusk oszalał, albo śmierć Pazika była – tak właśnie twierdzimy – jedynie pretekstem do przewietrzenia resortu sprawiedliwości.
To naturalnie tylko domniemania. Potwierdza je jednak pozostające w dyspozycji redakcji „NIE” oświadczenie pracownika Farmutilu (fabryka Stokłosy) zawierające szczegóły wizyty Ćwiąkalskiego w Śmiłowie.
•••
Na przyjęciu imieninowym, które były senator wydawał w poniedziałek 19 stycznia, spodziewano się wicepremiera Waldemara Pawlaka oraz Andrzeja Leppera. Obaj ograniczyli się do złożenia życzeń przez telefon. Pawlak w ostatniej chwili oświadczył, że nie przyjedzie, bo sytuacja się zmieniła i będzie gnój. Lepper zapowiedział się w innym terminie, bo 19 stycznia cierpiał na grypę.
•••
Stokłosa był senatorem od 1989 r. i jednym z najbogatszych Polaków. Jeszcze dwa i pół roku temu bywanie w Śmiłowie było w dobrym tonie. Gdy zapraszał kolegów z parlamentu, stawiała się większość. Żartowano, że może organizować sesje
wyjazdowe Sejmu czy Senatu i w swoim obejściu stanowić prawo.
Szmalu wciąż ma niemało. Gorzej z przyjaciółmi. Od kiedy prokuratura wsadziła go do aresztu, a potem oskarżyła o popełnienie 21 przestępstw, bywanie w Śmiłowie przestało być trendy.
Wśród zarzutów jest również to, że w latach 1989–2005 Stokłosa miał korzystać z wielomilionowych umorzeń podatkowych, które załatwili mu skorumpowani urzędnicy Ministerstwa Finansów. Oraz to, że miał w kieszeni sędziego z Poznania, który wydawał wyroki po jego myśli.
Stokłosie nie podobało się w celi, choć tak dobrano współwięźniów, żeby nie odstawali od niego intelektualnie. Stać go było na najlepszych adwokatów, którym przyświecał jeden cel: uwolnienie pryncypała.
Stokłosa zarzucał sądy wnioskami o zwolnienie z aresztu. Ostatni rozpatrywano 15 grudnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uznał, że senator ma pozostać za kratami do końca marca 2009 r., bo grozi mu surowa kara, istnieje więc obawa ucieczki. Pełnomocnicy Stokłosy złożyli odwołanie. Rozpatrzył je w trybie ekspresowym (już 23 grudnia 2008 r.) Sąd Apelacyjny w Poznaniu. To rekord Polski w rozpatrywaniu odwołań.
Ciąg dalszy jest powszechnie znany. Sąd zwrócił Stokłosie wolność pod warunkiem wpłacenia poręczenia w kwocie 3 mln zł. Nakazał też, aby trzy razy w tygodniu eks-senator meldował się na policji. W kraju, w którym wielu ludzi żyje z zawartości śmietników, dostarczenie takiej kwoty zajęło rodzinie uwięzionego godzinę. Kaucję wpłacili synowie z pasierbem.
•••
Stokłosa wyszedł w Wigilię w samo południe. Przed Aresztem Śledczym w Szamotułach czekali dziennikarze i stęskniona żona Anna, a w Śmiłowie naszykowano kolację wigilijną.
Sielanka rodzinna trwała, dopóki nie wyłączono kamer. Już w samochodzie małżonkowie zaczęli się spierać. Nie poszło o nędzny wygląd uwolnionego (potwornie wychudł), ale o pieniądze. Tuż przed zatrzymaniem przez niemiecką policję w listopadzie 2007 r. Stokłosa podpisał pełnomocnictwa upoważniające panią Annę do reprezentowania go w jego firmach. Dzięki temu mogły normalnie funkcjonować. W ocenie senatora połowica bardziej przejmowała się dobrem swojego syna z wcześniejszego związku niż majątkiem rodu Stokłosów.
Wigilię i Boże Narodzenie Stokłosa spędził sam. Żona czmychnęła do rodziny i wróciła w drugi dzień świąt. Podobnie było w sylwestra. W noworoczną noc przyszedł złożyć życzenia jedynie Brunon Wolski, wójt miejscowości Kaczory.
4 stycznia 2009 r. wypadały 60. urodziny Stokłosy. Tym razem lokalni notable stawili się w komplecie. Oprócz wójta Kaczor przyszli m.in. starosta pilski Tomasz Bugajski (PO), przewodniczący rady powiatu Mirosław Mantaj (PO), powiatowy radny i szef powiatowych struktur PiS Jacek Ciechanowski oraz poseł SLD, a w przeszłości wiceminister
finansów, Stanisław Stec.
•••
Adwokaci Stokłosy przewidują, że proces będzie długi, bo też nie ma się do czego śpieszyć. Sądowy nakaz częstego pokazywania się policji nie jest
dla byłego senatora utrudnieniem, bo to na ogół nie on biega na komisariat, ale policja przychodzi do niego. To nie jest nic nagannego, sąd przecież nie określił, kto ma ruszać dupę.
Mecenasi sądzą, że Temida spojrzy na ich klienta życzliwie i zostanie skazany na 3 lata więzienia. Taki wyrok nie wzbudzi niczyich podejrzeń. Więzienie będzie przykre, ale niebolesne, zważywszy że po odbyciu połowy kary można ubiegać się o przedterminowe zwolnienie, a trzynaście i pół miesiąca Stokłosa już odsiedział.
Na papu z pewnością wystarczy senatorowi do końca życia. Jego majątek szacuje się na ok. 2 mld zł, a na poczet ewentualnych zobowiązań prokuratura zabezpieczyła mienie o wartości 20,7 mln zł.

BOŻENA DUNAT
MAREK PAPRYKARZ
bdunat@redakcja.nie.com.pl


„NIE” o Stokłosie:
„Smród pana senatora”, nr 20/2004
„Dworak senatora Stokłosy”, 41/2004
„Książę na kościach”, 25/2006
„Kaczory tęsknią za Stokłosą”, 1/2007
„Stokłosa na siedząco”, 27/2008